موقعیت برتر ایران در مذاکرات ژنو

تریبون مستضعفین: در آستانه آغاز مذاکرات هسته‌ای در ژنو با مهندس عبدالحمید شهرابی درباره وضعیت و شرایط مذاکرات ایران و 5+1 و اینکه اولویت‌های تیم مذاکره‌کننده چه باید باشد گفتگو کردیم. مهندس عبدالحمید شهرابی بیش‌تر و پیش‌تر به عنوان فعال حوزه آمریکای لاتین شناخته شده است.

 مذاکرات هسته ای در ژنو را چگونه ارزیابی می کنید؟

مهم این است که ببینیم در این دور از مذاکرات چه چیزی در قیاس با گذشته تغییر کرده است.  آیا در موقعیت و مواضع طرف های مذاکره تغییری به وجود آمده؟  به نظر بنده پاسخ به این سؤال هم منفی و هم مثبت است.  منفی بدین لحاظ که جوهر مواضع طرفین تغییری نکرده و مثبت از این نقطه نظر که شرایط عینی بعد از آخرین دور مذاکرات تغییر کرده و این تغییر قطعا بر موقعیت طرفین مذاکرات تأثیر داشته است.

جوهر مواضع ایران و آمریکا و متحدین اروپاپی اش همان است که قبلا بوده.  ایران در راستای حق تعیین سرنوشت و حاکمیت ملی خود بدنبال احقاق حق توسعه انرژی صلح آمیز هسته ای است و آمریکا در رأس دول سلطه گر می خواهد این حق را از ایران سلب کند.  لکن، از مذاکرات آلماتی تا امروز رویدادهایی به وقوع پیوسته که منجر به تغییر شرایط طرفین این مذاکرات شده است.  در این فاصله شاهد دو رویداد مهم بوده ایم.  اولی انتخابات ریاست جمهوری ایران و دومی متوقف شدن برنامه حمله نظامی مستقیم آمریکا به سوریه.

در انتخابات ریاست جمهوری قریب به 73 درصد از واجدین شرایط رأی مشارکت کردند و این مشارکت بالا باعث تقویت موقعیت ایران در صحنه روابط و تعاملات بین المللی شد.  هم  چنین حضور نامزدهای گرایشات مختلف سیاسی در انتخابات که نامزد اصلاح طلبان را نیز در بر می گرفت، در تقویت موقعیت ایران تأثیر داشت.  در این حال، تمامی نامزدها در تبلیغات انتخاباتی خود بر دفاع از حقوق هسته ای ایران تأکید داشتند.  بعد از انتخاب آقای روحانی به عنوان رئیس جمهور نیروهای جدیدی به مبارزه ملت ایران برای لغو تحریم پیوستند.  برخی از شخصیت های اصلاح طلب که تا قبل از انتخابات اخیر در این خصوص کاملا سکوت کرده بودند به صف ملت ملحق شدند و با انتشار بیانیه خواستار لغو تحریم ها شدند.  اینها شاخص های ملموس در تأیید این ادعاست که موقعیت ایران در مذاکرات ژنو تقویت شده است.

جریان سوریه هم بسیار تأثیر گذار بود، هر چند که در تحلیل های سیاسی توجه کافی به آن نشده است.  آمریکا می خواست به سوریه حمله کند و این که بعضی ها اینطور تحلیل می کنند که تهدیدات آمریکا صرفا یک بلوف بود، ناشی از ضعف در تشخیص است.  اما آنچه که اتفاق افتاد این بود که این نقشه نتوانست عملی شود.  دلایل مختلفی در این زمینه وجود داشت و از جمله آمادگی مقاومت نیروهای مردمی در سوریه، مواضع روسیه و چین، مخالفت انگلیس و شکاف در هیئت حاکمه آمریکا و بالاخره موضع حمایت قاطع ایران از سوریه که نمی توانست در محاسبات آمریکا نادیده گرفته شود.  هر چند که سوریه ناگزیر شد برای جلوگیری از حمله آمریکا به از بین بردن سلاح های شیمیایی خود تن در دهد، ولی این امتیاز بیش از این که حاکی از ضعف یک جانبه طرف سوری باشد حاکی از انعطاف پذیری قابل توجیه و قدرت بازدارندگی جبهه مقاومت بود.  این قدرت، ضعف دشمن را نمایان کرد.  آمریکا که قبلا بیشتر و اکنون نیز هر از چند گاهی لاف حمله نظامی به ایران را می زند، حالا باید بعد از نمایان شدن این ضعف آشکار نمایندگان خود را برای مذاکره با ایران به ژنو اعزام کند.

انتخابات ریاست جمهوری ایران و متوقف شدن ماشین نظامی آمریکا در راه حمله به سوریه، تغییر رابطه نیروها به نفع ایران را در این دور از مذاکرات هسته‌ای نشان می‌دهد.

گفتگوی روحانی و اوباما چه آثار و نتایجی برای ملت ایران، مردم مستضعف و گفتمان مقاومت داشته است؟

قطعا با تعریف و تمجید نمی توان حقانیت مطلبی را جا انداخت.  یک اقدام صحیح تبعات خود را نشان می دهد و لازم نیست در وصف آن مدیحه سرایی شود.  خوب، تبعات این گفتگو چه بود؟  خوشبینانه ترین حالت این است که بگوییم افکار عمومی ناظر بر این شد که رئیس جمهور ایران برای گفتگو با همتای آمریکایی خود آمادگی دارد، که در این صورت این آمادگی قبلا هم از جانب رئیس جمهور اسبق ایران اعلام شده بود و با این شرط که گفتگو علنی باشد.  لکن، همانطور که در سؤال شما هم به درستی عنوان شده باید دید که آثار و نتایج واقعی این گفتگو چه بوده است.  شما به تیترهای درشت صفحه اول روزنامه دولت و روزنامه های دیگری که فردای آن روز این واقعه را با آب و تاب بازتاب دادند نگاه کنید و ببینید که چه افتضاحی به بار آوردند.  واقعا خجالت آور بود.  تیترها آنچنان درشت بود و سردبیران آنچنان از این گفتگو به وجد آمده بودند که انگار واقعه ای هم سنگ با «شاه رفت» و «خرمشهر آزاد شد» رخ داده است!  بیشتر از این نمی شد خود باختگی را نشان داد و یک ملت سربلند و غرور آفرین را تحقیر کرد.  خجالتی هم در کار نبود، نه از شهدا و نه از کوخ نشینانی که بنیانگذار انقلاب اسلامی یک موی شان را به همه کاخ نشینان نمی داد.  و تازه برخورد آن طرف قضیه چه بود؟  اوباما، برای این که هیچ سوء برداشتی نشود بلافاصله با نخست وزیر رژیم صهیونیستی ملاقات کرد و ملت ایران را باز هم به جنگ تهدید کرد.  آنچه مسلم است این است که نیروهای جبهه مقاومت ضداستکباری در شادمانی و پایکوبی حضراتی که این گفتگو از خود بی خودشان کرده بود و اینگونه احساس شخصیت می کردند، سهیم نبودند و نیستند.  در این خصوص نکات دیگری هم می شود گفت، لکن توجه به ملاحظات اساسی ایجاب می کند که به این قضیه دامن زده نشود.  مثل مسائل حاشیه ای دیگری که قبلا رهبری انقلاب ضمن اعلام مخالفت با آن، دامن زدن به آنها را جایز ندانسته اند.  ایجاز در کلام همین است: کاری نابجا.

 آیا جنگ روانی غرب مبنی بر وجود گزینه جنگ ادامه خواهد یافت؟  چالش های سیاست خارجی ایران در ماه‌های آینده چه خواهد بود.  آیا کماکان بحث هسته‌ای مطرح است یا غرب مساله دیگری رو می‌کند؟

آمریکا از هر شیوه ای که بتواند علیه ملت ایران استفاده می کند.  جنگ روانی یکی از این شیوه هاست.  اگر چه به خاطر ذات سلطه طلبی و جنگ افروزی آمریکا گزینه جنگ را هرگز نباید قطعا منتفی تلقی کرد، لکن همان طور که اشاره شد توان بازدارندگی انقلاب اسلامی انتخاب این گزینه را در شرایط حاضر برای آمریکا بسیار سخت کرده است.  گزینه محتمل تر ادامه فشار اقتصادی بر ملت ایران توسط تحریم ها توأم با جنگ روانی در همین زمینه است.  آمریکا به سادگی از تحریم ها دست برنخواهد داشت.  اما، با توجه به تغییر شرایط به نفع ایران، با مقاومت و اتحاد یکپارچه ملت و اتخاذ دیپلماسی عمومی به منظور بسیج افکار عمومی جهان می توان آمریکا را وادار به عقب نشینی کرد.  مبارزه برای لغو تحریم ها می تواند و می بایست به مبارزه مرکزی ملت تبدیل شود.  می توانیم وسیع ترین بسیج را در این زمینه سازماندهی کنیم.  دانش آموزان و دانشجویان هر کلاس درس در تمامی دبستان ها، دبیرستان ها و دانشگاه های کشور و همین طور کارگران و کارکنان کلیه مراکز تولیدی و خدماتی کشور می توانند قطعنامه هایی را با خواست لغو تحریم ها به تصویب برسانند.  اینگونه، قدرت سازمان یافته ملت به نمایش در خواهد آمد.  مذاکرات دیپلماتیک پشت درهای بسته اگر به این نوع سازماندهی متکی نباشد ثمری نخواهد داشت.

در این حال، از این واقعیت یک لحظه نمی توان غافل شد که سیاست خارجی و سیاس داخلی دو روی یک سکه اند و رمز موفقیت هر دو، تکیه بر نیروهای مردمی است.  به همین خاطر نقشه دشمن برای به وجود آوردن و تشدید بحران اقتصادی و ایجاد نارضایتی مردمی را باید رو در رو دید.  به همین خاطر حتی یک لحظه تعلل در اتخاذ اقدامات همه جانبه در راستای تحقق بخشیدن به اقتصاد مقاومتی و برقراری عدالت اجتماعی جایز نیست.  چرا که چنین تعللی انقلاب را در معرض خطرات جدی قرار می دهد.  یکی از ملاقات های آقای روحانی در سفر به نیویورک با کریستین لاگارد رئیس صندوق بین المللی پول بود.  نسخه های تجویز شده از جانب این صندوق مبتنی بر خصوصی سازی بدون حد و حصر، لغو تعرفه ها و یارانه های حمایتی و سپردن همه امور اقتصادی به بنگاه ها و مؤسسات سرمایه داری و سیاست ریاضت اقتصادی امتحان خود را در جای جای جهان پس داده و فاجعه به بار آورده است.  در شرایط تحریم های سخت اقتصادی، یک خطای مهلک این است که به مسائل حاشیه ای مشغول شویم و سرنوشت انقلاب را به دست این سیاست ها بسپاریم.  بنده این خطر را از هر خطر دیگری در کشور جدی تر می بینم.  با این حال، با هوشیاری، اتخاذ برنامه صحیح، سازماندهی و اتحاد ملت و تبعیت از رهبر فرزانه انقلاب بر تمامی مشکلات و موانع می توان فائق شد و به امید خدا چشم انداز انقلاب به غیر از این نخواهد بود.