مراسم پاسداشت عباس باقری، شاعر اهل سیستان و بلوچستان و از پیشکسوتان شعر انقلاب اسلامی، عصر روز سه شنبه 30 مهر در سازمان فرهنگی رسانه‌ای اوج برگزار شد.
در ابتدای این مراسم و پس از شعرخوانی کیومرث عباسی متخلص به قصری، محمدرضا سهرابی‌نژاد در سخنانی درباره باقری اظهار داشت: آشنایی من با آقای باقری به سال‌های دهه 50 بازمی‌گردد که طی آنها مجله جوانان زیر نظر علیرضا طبایی چاپ می‌شد و در آن مجله بود که تصویر آقای باقری را با محاسن دیدم. آن روزها یادم هست که بسیاری از شاعران روزگارشان را به امور ضد دینی و مشروب‌خواری می‌گذراندند، اما آقای باقری می‌گفت که بخش عمده‌ای از اوقات فراغتش را قرآن می‌خواند و گوش می‌دهد و من سال‌ها بعد متوجه شدم که این اظهار نظر ریا نبوده و او آدمی بوده درد کشیده که باورهای دینی دغدغه‌اش است و به همین خاطر بسیاری از چرب و شیرین‌های دنیا را بر خود حرام کرد.
وی افزود: باقری هرگز نخواسته از شهرش، زابل رها شود و هیچ وقت نخواست که چیزی را تصاحب کند. او همه زندگی‌اش را صرف باورهایش کرد و شاگردان زیادی را هم تربیت کرده. جدای از این باقری از بانیان کنگره شعر سیستان بود و شاعران تربیت شده توسط وی در بسیاری از کنگره‌های ادبی برای سیستان شعر گفته‌اند.
نگران جریان ادبیات انقلابم
علیرضا قزوه، مدیر مرکز آفرینش‌های ادبی حوزه هنری سخنران دیگری بود که برای سخنرانی در این نشست دعوت شد. قزوه، باقری را بعنوان یکی از نخستین شاعرانی معرفی کرد که برای انقلاب اسلامی شعر به زبان شعر سپید شعر گفته است و افزود: این روزها به دنبال آنیم که شاگردان تربیت شده توسط او بعد از دو ـ سه دهه خود را نشان دهند.
وی ادامه داد: باقری را هیچ گاه فراموش نکرده‌ام. او پای ثابت همه سفرهای ماست و از شاعرانی بود که در نخستین جشنواره شعر فجر مورد تجلیل قرار گرفت. هرگاه هم که خواستیم کتاب شعری را به فارسی ترجمه کنیم، نامش را همیشه در نظر داشته‌ایم. او استاد همیشه من بوده و مهربانانه از من یاد کرده است و مطمئنم اگر در تهران می‌بود، امروز نامی بسیار بزرگ‌تر داشت، اما این فراموشی‌ها متاسفانه جزیی از جامعه است.
قزوه افزود: چهار دهه از انقلاب اسلامی می‌گذرد، اما هنوز پهلوانان ادبی ما شاعران دهه 60 هستند. بعد از آنها دیگر پهلوانانی رشید در ادبیات ما نرویید. درست است که جوان‌هایی پا به پای آنها رشد کردند، اما امروز دوره تثبیت است و در این دوره باید در کنار جلسات تجلیل به فکر نقد و تذکره‌نویسی هم باشیم. الان افرادی که در خط تذکره‌نویسی آمده‌اند تعدادشان بسیار کم است؛ در حالی که در دروان صائب و بیدل در هند شاهد تالیف نزدیک به 70 تذکره بوده‌ایم.
مدیر مرکز آفرینش‌های ادبی حوزه هنری در ادامه گفت: تجلیل برای چهره‌هایی که حقشان است، خوب است اما به جای تجلیل بد نیست که به سراغ نقد جدی هم برویم. ما متاسفانه گاهی روی غلتک می‌افتیم؛ یا افراط می‌کنیم و یا تفریط. امروز ادبیات انقلاب میوه داده است و این میوه روی درخت در حال پوسیدن است. باید سعی کنیم از خلال رویش‌های ادبیات انقلاب با کار دانشگاهی به سبک ادبی انقلاب برسیم و تکلیفمان را با نسل‌های روبرویمان روشن کنیم. باید نسبت شاعرانی مانند سهراب و نیما را با خودمان روشن کنیم.
وی افزود: ما شاید امروز 20 هزار مجموعه شعر داشته باشیم که در سال‌های پس از انقلاب چاپ شده باشند، اما هنوز سبک ادبی انقلاب را نداریم. نباید وضعیت ما این باشد که استاد ادبیات دفاع مقدس در دانشگاه‌های ما ندانند که غزل دفاع مقدس چیست؟ سئوال من این است که آیا تکلیف شاعر انقلاب تنها شعر گفتن است؟ من احساس خطر می‌کنم و می‌ترسم میوه‌های شعر انقلاب در این وضعیت بپوسد.
قزوه ادامه داد: آقای باقری اگر امروز در ترکمنستان زندگی می‌کرد از او یک چهره جهانی در شعر ساخته بودند، اما ما چه کرده‌ایم؟ به نظر من حق باقری است که در مورد آثارش کار دانشگاهی شود آن هم در شرایطی که در کشوری مانند هند حتی در مورد شیوه‌های گدایی هم رساله دانشگاهی وجود دارد.
وی در پایان تاکید کرد: باقری و شعرش در حد و اندازه‌های جهانی هستند و شعرش بدون اغراق قابل ترجمه شدن است. ما امروز در ادبیات انقلاب نیاز به ایجاد نهضت ترجمه داریم. البته حرکت‌هایی در این حوزه شده اما کم است و باید افزایش یابد.
مصطفی محدثی خراسانی، دیگر شاعری بود که در این مراسم یک رباعی و حلیمه عالی نماینده مردم سیستان و بلوچستان در مجلس نیز شعری را تقدیم باقری کردند.
Sorry. No data so far.