تریبون مستضعفین- صالح کاهانی
دنیای پیرامونی ما از اصوات و اشکال گوناگونی تشکیل می شود. آنچه که با ابزار حسی از ابتدا درکشان کردیم و بخاطر سپردیم. اجسام و اشیاء گوناگون که در نظام خلقت با وحدت بی نظیری در کنار هم چیده شده اند. بحث و کار علمی بر روی این اجزا و رابطه آن با حس و ادراک آنچنان که معمول بوده است بخصوص در جمع مخاطبین هدف این سطور بیشتر به شیمی، فیزیک و بیولوژی و دایره تأملی آن محدود بوده است و کمتر فرهنگ سازان انقلاب اسلامی به ارزیابی روابط عناصر بصری با اندیشه و ناخودآگاه انسان بعنوان مخاطب جریان های فرهنگی و هنری مورد توجه و تأمل قرار گرفته است. شاید بتوان گفت، مبانی و سواد بصری و شنیداری از کمترین جایگاه در بین مباحث و مسئله های فعالین فرهنگی انقلاب برخوردار بوده است.
عرصه ای که بی توجهی بدان موجب ارائه محصولات و عملکرد های کم جاذبه، شلخته و بی سلیقه درفضای فرهنگی و اجتماعی را موجب شده است.پایین بودن جایگاه هنرمندان بعنوان متخصصان و کارشناسان در میان دغدغه مندان انقلاب و از طرفی فاصله گرفتن برخی هنرمندان از تعهدات انقلاب، کم تأثیر در این آشفتگی فرهنگی-اجتماعی نیست.
در فضای پزشکی و نظام سلامت اینگونه رسم بوده است که برای درک فواید فلان غذا و میوه در فضای تبلیغی و بیانی فورا به فواید ویتامین های موجود در آن میوه، غذا و دارو اشاره می شود. اما کمتر برای برخی از ما تأثیر فلان رنگ، سطح و حجم در ناخودآگاه و یا تنوع تصویر در فضای واژگانی انقلاب مهم بوده است. قسمتی را که معمولا نامحرمان به انقلاب به خوبی با به دست گرفتن ابزار هنر بسیاری از مفاهیم مقدس و پاک این انقلاب را با تصاویر جهت دار و زننده پیوند زده اند! و یا بلعکس…
به راحتی میتوان با انجام یک نظرسنجی و با ارئه همان واژگان کلیدی و معمول و پر تکرار فضای فرهنگی خودمان دربین مردم به تصویر هایی که در ناخودگاه آنان در این سال ها ثبت گردیده است، پی برد. جبران فقر تصویری و صوتی مطلوب گفتمان انقلاب و اصلاح پیش فرض‌ها در اجتماع بدون تولیدات برآمده از مسیر اصولی و با مبنای علمی هنر غیر ممکن است. آنچنان که در دهه های آغازین انقلاب اسلامی به دلیل همراهی جریان های فرهنگی و هنری با حرکت مردمی موفقیت‌های بی‌شماری در فضای جامعه ایرانی و حتی بین‌الملل رغم خورد. فضایی که امروز با پخش فلان سرود و یا تصویر آرشیوی به سرعت موجب برآمدن عواطف و احساسات اعتقادی و انقلابیمان می‌شود.
آشفتگی و کم‌جاذبگی نمای بیرونی دغدغه‌های ما در اجتماع بی ارتباط با نحوه وشکل بیان فرهنگیمان نیست. سیاست‌زدگی و عدم شوق به واژگانی که روزگاری حتی خودمان با انگیزه به سمت آن هجوم بردیم و با نیت‌های پاک برایشان روزها و ساعت ها در فلان کانون، موسسه، تشکل و مسجد محل به فعالیت پرداختیم!
برخورداری از قالب‌های گوناگون هنری همچون هنرهای تجسمی، سینما و موسیقی، ورود ابزارهای رسانه‌ای تکنولوژیک خارج از ماهیت فرهنگی آن و صدها هنرمند و استاد متعهد تنها بخشی از ظرفیت‌های جاذبه ساز در جریان‌های فرهنگی-اجتماعی ما می‌باشد. جریانی که در فضای فرهنگ عمومی در احیای «امر به معروف و نهی از منکر» و ترویج ارزش‌ها و افق‌های پیش رو بدان نیازمندیم! بدون شک این جریان مقتدر و جوان انقلاب جهت بالا بردن سطح کیفی فعالیت‌های خود، باید به سمت فضای رقابتی و علمی برود و «جشنواره مردمی فیلم عمار» را میتوان نمونه‌ای از این فضا دانست. جشنواره‌ای که با معیار مردمی مورد استقبال قرار می‌گیرد. جریانی فرهنگی باحضور متولیان، تولیدکنندگان، منتقدان و مخاطبانی مردمی از شهر تا روستاهایمان!
آنچه که می‌تواند در نگاه تاریخی ما را به تأمل بیشتر دراین موضوع برساند توجه به ظرفیت‌های هنری ایرانیان مسلمان در دوره های وحدت علوم اسلامی و هنر می باشد. تأثیری که درآن دوران سخن حق ما را به واسطه برخورداری از بیانی هنرمندانه تا شرق دور می‌رساند و ماندگار می‌کند، و حال امروز تنها گوشه‌ای از آن را در موزه‌ها و یا آثار تاریخی در کشور خودمان و دیگر سرزمین های آسیایی شاهد هستیم. وحدتی با حضور همه بخش های فکری و فرهنگی در قالب یک گفتمان که فرهنگ مهاجم تکنولوژیک غرب، امروز بدان دست یافته است!
بدون شک بی دلیل نیست که مسئول شورای سیاست گذاری «جشنواره مردمی فیلم عمار» این جریان را گفتمان انقلاب دانسته‌اند. فضایی که تولید‌های فرهنگی ما را به سمت مطلوب‌ها خواهد برد. وحدتی در اندیشه و هنر انقلاب که الگویی بر آمده از جمهوری اسلامی خواهد بود.
به امید اولویت یافتن جریان های فرهنگی، هنری و مردمی همچون «جشنواره عمار» در فعالیت هایمان، ان شا الله…
Sorry. No data so far.