1) عوامل مختلفی در هویت‌بخشی به جامعه دخیل‌اند. از جمله‌ی این عوامل «ایّام» هستند. روزها و ماه‌های خاصی که به واسطه‌ی معنای آن‌ها، هویتِ جامعه، ایجاد، بقا و تداوم می-یابد. «ایام» جنبه‌ی «سلبی» و «ایجابی» دارند. آن‌ها همچنین حاوی دو بعد «نوستالژیک» و «آرمانی» هستند. البته روزهای خاص جنبه‌ی «حماسی» و «اسطوره‌ای» نیز دارند. افراد جامعه هر ساله با قرار گرفتن در «روزهای خاص»، معنای مشترکی را بین هم، به اشتراک گذاشته و از این طریق «هویتِ» خویش را قوام می‌بخشند. «اعیاد» و «سوگ سالگرد»ها بیشترین سهم را در «ایّام هویت‌بخش» دارند.
هویت‌بخشیِ روزها ضرایب متفاوتی دارد. مثلاً 2خرداد و 22 خرداد به واسطه‌ی تداعیِ فرهنگ سیاسیِ خاص خود، میزانی از هویت‌بخشی را برای جامعه ایجاد می‌کند، اما هویت-بخشیِ هیچ یک به پای هویت‌بخشی 14خرداد و 15 خرداد نمی‌رسد. در 14 خرداد که سالگرد ارتحال امام خمینی(ره) است ازهمه‌ی نقاط ایران، زائران بسیاری راهی مرقد امام خمینی می‌شوند تا معنای واحدی را با هم به اشتراک بگذارند. در هیچ از روزهای عنوان شده چنین امر یا چیزی شبیه به آن رخ نمی‌دهد.
2) ماه رمضان، ماه محرم، عید نوروز و «روز عاشورا»، همه در دایره ایام هویت‌بخش با ضرایب متفاوتی قرار می‌گیرند. ایام هویت بخش هم برآمده از فرهنگ و شرایط اجتماعی خاصی هستند و هم در ایجاد فرهنگ و شرایط خاصِ اجتماعی نقش جدی دارند. ایران معاصر ایام هویت بخش متعددی را به خود دیده که مهم‌ترین آن 22 بهمن است. اساساً ماه بهمن در قاموس انقلاب اسلامی، ماه خاص و هویت‌بخشی است. سرشار از امید و آرمان و نوستالژی.
3) در سال‌های اخیر، یک ماه و روز خاص دیگر به ایام هویت‌بخش جامعه‌‌ی ایرانی افزوده شده است. 9دی چنین مهمی را رقم زده است. این روز به واسته‌ی هویت‌بخش‌اش، فرهنگ خاصی را در عرصه‌ی فرهنگ و سیاست(حیات اجتماعی) ایجاد کرده است. هویت مورد نظر بازتولید فرهنگ شهادت، ولایت مداری، اقدام عملی در حمایت از جمهوری و انقلاب اسلامی است. دی ماه و 9دی از این مقوله هم فراتر رفته و با ایجاد «غیریت» و «دیگری» گروه و جریان مخالف هویت خود را نفی و رسوا کرد تا جنبه‌ی سلبیِ هویت خویش را نیز آشکار کرده باشد.
Sorry. No data so far.