مروری بر مستندهای جان پیلگر +تیزر فیلم اتوپیا

به گزارش تریبون مستضعفین  «جان پیلگر» (John Pilger)، روزنامه‌نگار و مستندساز استرالیایی‌الاصل ساکن در لندن که تا کنون دو بار موفق به اخذ جایزه روزنامه‌نگار سال در انگلستان شده است‌. به بهانه اکران مستند اتوپیای او در چهارمین جشنواره مردمی فیلم عمار به مرور کارنامه مستند سازی او می‌پردازیم.

[jwplayer mediaid=”249984″]

اتوپیا آخر اثر پیلگر برای اولین بار در دنیا در جشنواره عمار اکران می‌گردد.می‌توانید تریلر فیلم را از اینجا دریافت کنید

فیلم های مستند جان پیلگر

«سانسور تلویزیون ایالات متحده به گونه ایست که فیلم هایی مانند فیلم های من شانسی در آن ندارند.»

«روزنامه نگراران غربی به راحتی می­توانند از لحاظ سودمندی انسانیت برای منافع «ما» به آن نگریسته و از دستور کار دولت که ظالمان بد و خوب و قربانیان نالایق و لایق را مقدر می سازد پیروی کرده و، همیشه سیاست های «ما» را بی خطر و سودمند نشان دهند، در حالی که معمولاً این گونه نیستند. اولین وظیفه ی روزنامه نگار این است که به آینه ی جامعه ی خود نگاه کند.»-جان پیلگر

جنگی که نمی بینید

کارگردان: جان پیلگر

1 ساعت و 35 دقیقه

«ما روزنامه­نگاران…باید آنقدر شجاع باشیم تا با افرادی که به دنبال این هستند که با ما ساخت و پاخت کنند تا آخرین ماجراجویی خونینشان در کشور دیگران را به فروش برسانیم مقابله کنیم… این یعنی به چالش کشیدن همیشگی داستان های از پیش تعیین شده، علی رغم ظاهر قهرمانانه، فریبنده و حیله­گرانه ی آن­ها. زیرا تبلیغات به ما که در رسانه ها هستیم تکیه می­کنند تا فریبکاری های آن ها در وطن و خانه ی شما، نه در کشوری دور افتاده، را به هدف برسانیم… در این عصر جنگ قدرت بی پایان، زندگی مردان، زنان و کودکان بیشماری به حقیقت وابسته است و در غیر این صورت خون آن ها به گردن ماست… کسانی که کارشان ثبت واقعیت هاست باید صدای مردم باشند، نه صدای قدرت.»-جان پیلگر

این فیلم جدید بررسی قدرتمند و در خوری از نقش رسانه ها در جنگ است که پیشینه ی گزارش­گری مستقل را از کشتار جنگ جهانی اول تا ویرانی هیروشیما، و از حمله به ویتنام تا جنگ کنونی در افغانستان و افتضاح به بار آمده در عراق دنبال می­کند. از آن جا که سلاح ها و تبلیغات پیچیده­تر شده اند، ماهیت جنگ به سوی «رزمگاهی الکترونیک» پیش می­رود که روزنامه­نگاران در آن نقشی کلیدی دارند و غیرنظامیان قربانیان آن هستند. اما دشمن واقعی کیست؟ (برگرفته از وب سایت اصلی)

جنگ دموکراسی

تهیه کننده: جان پیلگر

1 ساعت و 34 دقیقه

«رئيس جمهور بوش قول داده دنیا را از شر بدی و شرارت برهاند و مأموریت بزرگ ایجاد جوامع آزاد در همه ی قاره ها را هدایت نماید. درک این دروغ حماسی یعنی درک تاریخ. تاریخ پنهان شده. تاریخی که بر آن سرپوش گذاشته شده. تاریخی که توضیح می دهد چرا ما غربی ها درباره­ی جنایاتی که دیگران انجام می­دهند اطلاعات زیادی داریم، اما تقریباً هیچ چیز درباره ی جنایات خودمان نمی دانیم. کلمه­ای که در این جا جاافتاده قدرت مطلق است. وجود امپراطوری و قدرت مطلق آمریکا به ندرت تصدیق می شود.»

رئیس جمهور بوش در دومین روز سوگند خود عهد کرد «دموکراسی را برای جهان به ارمغان بیاورد». او در سخنرانی 23 دقیقه ای خود 21 مرتبه کلمات «دموکراسی» و «آزادی» را به کار برد. می ­توان گفت که بیش تر مردم دنیا یکه خوردند؛ دلیل یکه خوردن بسیاری از آن ها ترس بود…

سخنرانی بوش قابل توجه بود زیرا بالاخره معنای حقیقی مفاهیم پرشکوهی مانند «دموکراسی» را از آن ها گرفت-دولت مردمی و برای مردم. تا قبل از آن  مردم غرب هیچ­گاه چنین عدم نارضایتی را از دموکراسی­ای که به آن رأی داده بودند و چیزی که در عوض آن دریافت می­کردند نشان نداده بودند. تا قبل از آن هیچ­گاه بیش تر انسان ها این چنین ملعبه ی جاه­طلبی های قدرتی بزرگ نشده بودند.

جنگ دموکراسی واقعیت بی­رحمانه­ی مقصود آمریکا از «انتشار دموکراسی» را به تصویر می کشد؛ این که آمریکا در حقیقت دارد علیه دموکراسی می­جنگد و این که امروزه دموکراسی محبوب واقعی بیش تر در بین فقیرترین آمریکایی لاتین تبارهایی یافت می­شود که غرب اغلب به جنبش های مردمی آن ها بی اعتنایی می­کند.

حاکمان جدید جهان

تهیه کننده: جان پیلگر

53 دقیقه

«پیش از این هیچ­گاه شکاف بین فقیر و غنی این چنین گسترده و نابرابری این چنین شایع نبوده است. حقایق جهانی شدن دارند به آشکار شدن گروه کوچکی از افراد قدرتمند منجر می شوند… تنها دویست شرکت غول آسا بر یک چهارم فعالیت اقتصادی جهان حکم فرمایی می­کنند. جنرال موتورز از دانمارک بزرگ تر است. فورد از آفریقای جنوبی بزرگ­تر است.»

پیلگر برای بررسی آثار واقعی جهانی شدن توجه همه را به اندونزی جلب می­کند؛ کشوری که تا پیش از سقوط اقتصاد جهانی شده­ی آن در سال 1980، بانک جهانی آن را به عنوان شاگردی نمونه توصیف می کرد. این فیلم به بررسی استفاده­ی برندهای مشهور از کارخانه های تولیدی پرداخته و پرسش های زیرکانه­ای را مطرح می­سازد. ذینفعان واقعی اقتصاد جهانی شده چه کسانی هستند؟ در حال حاضر واقعاً چه کسانی بر دنیا حکومت می­کنند؟ دولت ها یا مشتی شرکت بزرگ؟ شرکت فورد موتور به تنهایی بزرگ تر از اقتصاد جنوب آفریقاست. ثروت انسان های بغایت ثروتمند، مانند بیل گیتس، از کل ثروت آفریقا بیش­تر است. پیلگر از نشئه ی اقتصاد جهانی فراتر رفته و نشان می­دهد که شکاف بین افراد فقیر و غنی از همیشه بزرگ­تر بوده – دو سوم کودکان جهان در فقر زندگی می­کنند – و همواره در حال پهن­تر شدن است؛ پیش از این هرگز این گونه نبوده است.

این فیلم به حاکمان جدید جهان نگاه می­کند – شرکت های چندملیتی بزرگ و دولت ها و مؤسساتی که از آن ها پشتیبانی می­کنند – IMF و بانک جهانی. میلیون ها نفر در سرتاسر جهان بنا بر قوانین IMF شغل و وسیله ی امرار معاش خود را از دست می­دهند. واقعیتی که در پشت بسیاری از خریدهای مدرن و برندهای مشهور پنهان شده، اقتصاد تولیدی ای است که در کشوری پس از کشور دیگر تکرار می­شود.

این فیلم به اندونزی و واشنگتن سفر کرده و پرسش های چالش برانگیزی را مطرح می­نماید که به ندرت در رسانه های اصلی پیش کشیده می­شوند؛ این فیلم به افشاگری درباره ی رسوایی جهانی سازی می­پردازد و مصاحبه های افشاگرانه ای را با مقامات ارشد بانک جهانی و IMF نشان می­دهد.

شکستن سکوت – واقعیت ها و دروغ ها در جنگ علیه ترور

کارگردان: جان پیلگر

51 دقیقه

«زرادخانه­ی عظیم سلاح های کشتار جمعی عراق باعث شد ما این جنگ را بپذیریم؛ زرادخانه ای که هرگز پیدا نشد و پیدا نخواهد شد، زیرا اصلاً زرادخانه­ی سلاح های کشتار جمعی­ای در کار نبوده است. همچنین به ما گفته شد باید جنگ شود زیرا عراق و القاعده همکاری فعالی با هم دارند و قطعاً مقداری اسلحه های این زرادخانه­ی بزرگ به دست این گروه تروریست خواهند رسید و تنها زمان این اتفاق معلوم نیست… درک ارتباط بین عراق و القاعده به هوش زیادی نیاز نداشت.»

جان پیلگر واقعیت ها و دروغ های «جنگ علیه ترور» را تشریح می­کند. جان پیلگر، روزنامه نگاری که جوایز متعددی را به خود اختصاص داده، اختلافات بین ادعاهای آمریکا و بریتانیا درباره­ی «جنگ علیه ترور» و واقعیت هایی که در مورد افغانستان و واشنگتن یافته را مورد بررسی قرار می­دهد.

در سال 2001، وقتی بمباران شروع شد، جورج دبلیو بوش به افغانستان قول «سخاوت آمریکا و متحدانش» را داد. اکنون، فرمانروایان ظالم آشنا دوباره دارند قدرت می­گیرند، بنیادگرایی مذهبی در حال قدرتمند شدن است و درگیری­های نظامی به طور معمول ادامه دارند. آمریکا در افغانستان «آزادشده» پایگاه نظامی و کانال های ارتباطی دارد و مردم فرمانروایان ظالمی دارند که، زنی می گوید، از جهات بسیاری از طالبان بدترند».

پیلگر در واشنگتن با ویلیام کرستول، سردبیر ویکلی استاندارد و مقامات دولتی مهم، مانند داگلاس فیث، معاون وزیر دفاع در امور سیاسی و جان بولتون، معاون وزیر امور خارجه در امور کنترل تسلیحات و امنیت بین المللی انجام مصاحبه می­کند؛ این مجموعه مصاحبه ها فوق العاده هستند. دولت اول بوش در اوایل دهه ی 90، وقتی این افراد، و دیگر معماران پروژه­ی قرن جدید آمریکایی، ایده های خود در مورد حملات پیشگیرانه و سلطه بر جهان را ارائه دادند، آن ها را به عنوان «افراد دیوانه» اخراج کرد.

جنگ به نوعی دیگر

کارگردان: دیوید مانرو

52 دقیقه

«بر خلاف افسانه ای که مدت هاست در غرب محبوب است، این فقیرهای جهان هستند که منابع مالی ثروتمندان را فراهم می­کنند – نه برعکس – و این فیلم توضیح می­دهد که چرا این گونه است. این فیلم درباره ی جنگ نیز هست، جنگی که آن را بر صفحه ی تلویزیون خود نمی­بینید زیرا به ندرت در اخبار گزارش می­شود. این جنگ به عنوان جنگی خاموش توصیف شده است. در این جنگ به جای این که سربازها کشته شوند، کودکان می­میرند… به جای بمباران پل ها، جنگل ها و سایر منابع طبیعی در هم کوبیده می­شوند؛ تخریب زمین های کشاورزی؛ و توقف کار مدارس و بیمارستان ها. این جنگ از جهات بسیاری به جنگ های استعماری می­ماند. تفاوت آن ها در این است که این روزها، فرمانرواها و نیروهای اشغالگر مردم و منابع را کنترل نمی کنند، بلکه ابزارهای پیچیده­تری این کار را انجام می­دهند که بدهی در رأس آن ها قرار دارد.»

جان پیلگر و دیوید مانرو سیاست بانک های کشورهای جهان اول و جهان سوم را در مورد وام هایی که گیرندگان آن ها از پس بهره های فلج کننده­شان بر نمی­آیند مقایسه می­کنند. این فیلم جوایز زیر را به خود اختصاص داد:  جایزه­ی تلویزین بین المللی در مراسم رویارویی رسانه های شمالی-جنوبی، ژنو، 1993؛ مدال طلای «بهترین گروه تولید فیلم مستند» جشنواره­ی بین المللی فیلم های تلویزیون، مانت فریدم، نیوجرسی 1993؛ جایزه­ی طلایی «مسائل سیاسی/بین المللی» فستیوال جهانی-هوستون (جشنواره­ی بین المللی فیلم و ویدئوی هوستون)، 1993؛ جایزه­ی نقره ی هوگوی «فیلم مستند – اجتماعی/ سیاسی» بیست و نهمین جشنواره­ی بین المللی فیلم شیکاگو ، 1993.

در برمه – سرزمین ترس

کارگردان: دیوید مانرو

52 دقیقه

«بیش از یک میلیون نفر از خانه های خود بیرون رانده شده­اند و بنا بر گزارشات ایالات متحده، هزاران نفر قتل عام و شکنجه شده و در معرض شکل مدرنی از برده داری قرار گرفته­اند. سازمان عفو ​​بین الملل می-گوید برمه زندانی بدون میله است.»

جان پیگلر و دیوید مانرو به صورت ناشناس به یکی از منزوی­ترین و غیرعادی­ترین کشورهای جهان، یعنی برمه، می­روند؛ سازمان عفو بین الملل به آن «زندانی بدون میله» می­گوید. آن ها متوجه می­شوند که برده های کارگر در حال آماده شدن برای سرمایه گذاری خارجی و توریسم هستند. این فیلم جوایز زیر را به خود اختصاص داد: جایزه­ی بین المللی بهای واقعی برای روزنامه نگاری در خطر، بارسلونا، اسپانیا، 1996؛ پلاک برنز «مسائل اجتماعی – روابط بین الملل»، جوایز کریس، اوهایو، 1996؛ جایزه­ی طلای ویژه­ی هیات داوران، « بخش فیلم و تولید فیلم»، فستیوال جهانی چارلستون، 1996؛ جایزه­ی بهترین برنامه ی واقعی، مرکز جوایز  RTSمیدلند، بیرمنگام، 1996؛ سیب طلایی «سیاست: سازمان های اجتماعی در سرزمین های دیگر»، مسابقه ی فیلم و ویدئو شبکه ی رسانه های آموزشی ملی در جوایز سیب NEMN سال 1997، اوکلند، کالیفرنیا، 1997؛ نسخه ی به روز شده ی این فیلم در سال 1999جایزه­ی طلایی ویژه­ی هیات داوران «بخش تولید فیلم و ویدئو»، فستیوال جهانی-هوستون، را به خود اختصاص داد.

نیکاراگوئه: حق ملتی برای زنده ماندن

کارگردان: جان پیلگر

52 دقیقه

«تقریباً همه­ی مردم نیکاراگوئه علیه حاکم ظالمی به نام سوموزا به پا خاستند؛ خانواده ی سوموزا که توسط تفنگداران دریایی ایالات متحده به قدرت رسیده بودند، بیش از 40 سال قدرت را در دست داشتند. این قیام به قیمت کشته شدن 50000 تن تمام شد که این تعداد تقریباً با تعداد کشته شدگان آمریکایی در ویتنام برابر بود، اما مسئله اینجاست که کل جمعیت این کشور کم تر از 3 میلیون نفر بود.»

در سال 1979، ساندنیست ها برنده­ی انقلاب مشهور نیکاراگوئه شدند و به چندین دهه فساد دیکتاتوری سوموزا که تحت حمایت ایالات متحده بود پایان دادند. آن­ها جنبش تعاونی انگلیسی را مبنای ایدئولوژی اصلاح طلبانه­ی خود قرار دادند، اما ثابت شد که این ایدئولوژی برای دولت ریگان بیش از حد «افراطی» است. پیلگر در این فیلم به شرح دستاوردهای ساندنیست­ها و «خطری که آن­ها با پیروی از نمونه­ای خوب با آن مواجه شدند» می­پردازد.

سال صفر – مرگ خاموش کمبوج

کارگردان: جان پیلگر

52 دقیقه

«رئیس جمهور نیکسون و آقای کیسینجر از 10000 تن بمب، یعنی مقداری معادل با 5 برابر بمب های هیروشیما، استفاده نمودند. بمباران تصمیم فردی آن ها بود؛ آن ها به طور قانونی و محرمانه، کمبوج، که کشوری بی­طرف بود، را بمباران کردند و آن را به عصر حجر بازگرداندند. منظورم از عصر حجر به معنای واقع این کلمه است.»

جان پیلگر به روشنی خشونت و جاه طلبی های سیاسی مرگبار رژیم تمامیت خواه خمرهای سرخ / پل پوت که نسل کشی و ناامیدی را برای مردم کامبوج به ارمغان آورد، و بی­اعتنایی کشورهای همسایه، جمله استرالیا، را به درد و رنج و جنایت های غیر قابل بیان انسانی بسیار زیادی را نشان داد که این کشور که زمانی زیبا بود را به خون کشید.

فلسطین همچنان زنده

کارگردان: جان پیلگر

52 دقیقه

«این بلف بزرگ دم و دستگاه اسرائیل است که هر انتقادی از سیاست هایش را ضد یهودی نشان می­دهد.»

در سال 1977، جان پیلگر، روزنامه­نگار و فیلم­سازی که جوایز متعددی را به خود اختصاص داده، مستندی ساخت که فلسطین همچنان زنده (1977) نام گرفت. او توضیح داد که چگونه حدود یک میلیون فلسطینی در سال 1948 و مجدداً در سال 1967 از سرزمینشان بیرون رانده شده­اند. وی در این مستند عمیق به ساحل غربی اردن و غزه و اسرائیل بازگشته تا جویا شود که برای چه فلسطینیان، که ایالات متحده بیش از نیم قرن پیش حق بازگشت آن­ها را تأیید نمود، هنوز در برزخی وحشتناک گرفتارند – پناهندگانی در سرزمین خود، که اسرائیل در طولانی­ترین اشغال نظامی دوران مدرن آن ها را کنترل می­کند.

پیلگر می­گوید «سرنوشت و مبارزه­ی فلسطینی ها فقط از نظر به رسمیت شناخته شدن حقوق اساسی آن ها اهمیت ندارد، بلکه برای درگیری منطقه و جهان گسترده تر در جنگ نیز بسیار مهم است. اکنون اسرائیل یکی از بزرگ­ترین قدرت های نظامی جهان است. اگر هیچ چیز تغییر نکند، خطر بزرگ­تر می­شود. این فیلم درباره­ی ملتی است که آسیب دیده، تحقیر شده و هنوز انعطاف پذیر است. آن ها در تلاش برای آزاد نمودن کم­تر از یک چهارم فلسطین مشهور هیچ ارتش، نیروی هوایی و دوست قدرتمندی نداشتند – و با تک تیراندازی و در حال حاضر با تروریسم بمب گذاران انتحاری مبارزه کرده اند.»

کشتن کودکان عراق برای پرداخت هزینه

کارگردان: جان پیگلر

1 ساعت و 15 دقیقه

«حدود 10 سال انزوای فوق العاده که توسط سازمان ملل متحد اعمال و توسط آمریکا و انگلیس اجرا شد، بیش از دو بمب اتمی­ای که در ژاپن انداخته شدند مردم را به کشتن داد –نیم میلیون کودک در این ماجرا کشته شدند.»

پس از حمله ی عراق به کویت در سال 1990، سازمان ملل متحد (با حمایت شدید ایالات متحده و انگلستان) به مدت 10 سال تحریم های سختی را بر عراق تحمیل کرد (2001-1991)؛ این محدودیت های سخت اعمال شده بر واردات همه ی اقلام، که دسترسی به داروهای مهم را نیز دربر می­گرفت، به مرگ بیش از یک میلیون تن منجر شد که بیش از نیم میلیون آن ها زنان و کودکان بودند. این رقم از مجموع تعداد کشته شدگان دو بمب انداخته شده بر ژاپن و 11/9 بیش تر است.

هدف از این کار تغییر رژیم بود، اما این اتفاق هرگز نیفتاد. اکثریت قریب به اتفاق کسانی که کشته شدند فقرا، سالمندان، زنان و کودکان بودند.

تجربه نشان داده که تحریم ها به شدت فقرا و افراد بی­بضاعت را تنبیه می­کنند. در حالی که تحریم ها جاری بودند، ثروتمندترین افرادی که کنترل منابع را در دست داشتند (صدام حسین و همکاران) هنوز همه­ی چیزهایی که می­خواستند را در اختیار داشتند: انواع غذا، اتومبیل ها، قصرها، دسترسی به بهترین داروها و غیره.

جان پیلگر، روزنامه­نگاری که جوایز متعددی را به خود اختصاص داده، در این فیلم مستند تکان دهنده واقعیت تحریم های سخت ملل متحد را به ثبت رسانده است.

دزدیدن یک ملت

تهیه کننده: جان پیلگر

56 دقیقه

«قرار نبود مجلس و کنگره­ی آمریکا در جریان باشند، اما معامله از این قرار بود: آمریکایی ها جزیره را می­خواستند، به گفته­ی خودشان، «جارو شده و پاکسازی شده.» کل جمعیت مصرفی اعلام شدند؛ همه ی آن ها باید اخراج می­شدند.»

دزدین یک ملت (جان پیلگر، 2004) فیلمی فوق العاده است که به وضعیت اسفبار مردم جزایر چاگوس در اقیانوس هند می­پردازد- مردمی که دولت بریتانیا در اواخر دهه ی 1960 و اوایل دهه ی 1970 به طرزی مخفیانه و وحشیانه آن ها را از میهن خود اخراج نمود تا راه را برای یک پایگاه نظامی آمریکایی باز کند. این پایگاه، در جزیره ی اصلی دیگو گارسیا، سکوی پرتابی برای حمله به افغانستان و عراق بود.

بازی حقیقت

کارگردان: جان پیلگر

1 ساعت و 19 دقیقه

«نابودی ناکازاکی رسماً دارای «نتایجی خوب» توصیف شده است. این اطلاعیه ها و به خصوص کلمات به کار برده شده در آن ها: آزمایش، موفقیت، نتایج خوب، برای توصیف قتل عام منحصر به فرد و وحشتناک جنگ هسته­ای، اولین نمونه های عمومی از نوع جدیدی از تبلیغات بودند. با استفاده از زبانی اطمینان بخش، و حتی تسکین­دهنده – زبانی که هم به سیاستمداران و هم به ما اجازه می دهد از ترس و وحشت جنگ هسته­ای فاصله بگیریم.»

جان پیلگر به تبلیغات جهانی پیرامون مسابقه­ی تسلیحات هسته ای نگاهی می­اندازد.

مستند هوشمندانه­ی جان پیلگر به تبلیغات پیرامون مسابقه­ی تسلیحات هسته­ای نگاهی می اندازد. وقتی آمریکا در سال 1945 دو بمب اتمی خود را در هیروشیما و ناکازاکی رها کرد، این بمب ها «مرد چاق» و «پسر کوچک» نام گرفته بودند و پس از این واقعه رئیس جمهور ترومن اعلام کرد: «این آزمایش موفقیتی قطعی بوده است.» پیلگر می گوید: «این ها کلماتی بودند که برای توصیف قتل عام افتضاح و وحشتناک جنگ هسته­ای مورد استفاده قرار گرفتند. با استفاده از زبانی اطمینان­بخش، و حتی تسکین­دهنده، این نوع جدید از تبلیغات تصاویر قابل قبولی از جنگ را ایجاد نموده و این توهم را شکل دادند که با سلاح های هسته­ای می توانیم در امنیت زندگی کنیم.» «حقایق» رسمی در رابطه با بمباران هیروشیما، ساخت اسلحه توسط روسیه و آمریکا، استقرار پایگاه های هسته­ای توسط آمریکا در بریتانیا و اروپا، اظهارات وزارت دفاع در مورد پایگاه موشکی کروز در گرینهام کامن، و دیگر پایگاه های آمریکا، مقدار پولی که دولت برای سلاح ها هزینه می­کند، آرایش «دفاع مدنی» و تمرینات جنگ هسته­ای و شیمیایی «محدود» ناتو در آلمان غربی، که پیلگر آن ها را به عنوان «کرنش آزمایشی برای امور غیرممکن» توصیف می­کند، مورد بررسی قرار می­گیرند. بسیاری از کارشناسان، از جمله پل وارنک، که معتقد است کاهش تسلیحات امکان پذیر است، نظرات خود را مطرح می­کنند — «همه­ی چیزی که به آن نیاز داریم اراده­ی سیاسی است تا کار را شروع کنیم.»

آپارتاید نمرده است

کارگردان: جان پیلگر

51 دقیقه

در حال حاضر آپارتاید بر اساس نژاد غیرقانونی است، اما نظام همیشه از این فراتر می­رود. آپارتاید اقتصادی که مردم را چیزی بیش از نیروی کار مصرفی ارزان در نظر نمی­گرفت، موجب ظلم و ستم و بی­عدالتی شد. شرکت های بزرگ تجاری آفریقای جنوبی، بریتانیا، بقیه­ی اروپا، و ایالات متحده از آن حمایت می­کردند. و این آپارتاید مبتنی بر پول و سود بود که اجازه می­داد اقلیتی کوچک بیش­تر زمین ها، بخش اعظم ثروت صنعتی و بیش­تر قدرت اقتصادی را کنترل نمایند. امروز، همان سیستم – بدون این که ردی از طنز داشته باشد – بازار آزاد نامیده می­شود.»

ورود جان پیلگر به آفریقای جنوبی به خاطر گزارش هایش در دوران آپارتاید ممنوع شد. وی سی سال بعد، وقتی به همراه آلن لوئری به آفریقای جنوبی بازگشت، سخاوت فوق العاده­ی افراد آزاد شده را توصیف می­نماید، اما در عین حال می­پرسد ذینفعان واقعی دموکراسی چه کسانی هستند – اکثریت سیاه یا اقلیت سفید؟ این فیلم جوایز زیر را به خود اختصاص داد: جایزه­ی طلای «تولید فیلم و ویدئو: مسائل بین المللی/سیاسی»، فستیوال جهانی فلگستاف، 1998؛ گواهی خلاقیت برتر (مقام سوم)، جشنواره­ی بین المللی فیلم و ویدئوی آمریکا، المهرست، ایلینوی، 1999.

مرگ یک ملت – توطئه ی تیمور

کارگردان: جان پیلگر

1 ساعت و 14 دقیقه

« تیمور شرقی که بیش از 400 سال مستعمره ی پرتقال بود، در سال 1975 مورد حمله ی اندونزی، پنجمین قوم بزرگ جهان قرار گرفت؛ رهبری این جنگ را دیکتاتوری­ای نظامی بر عهده داشت. اندونزی هیچ حق تاریخی یا حقوقی­ای بر تیمور شرقی ندارد، با وجود این، این اشغال وحشیانه بیش­تر با سکوت سازمان های بین المللی و دولت های پیشرو جهان مواجه شد. آن چه که 18 سال پیش در این جا اتفاق افتاد محرمانه است.»

در 7 دسامبر سال 1975،  اندونزی به صورت مخفیانه – اما با همدستی قدرت های غربی از جمله ایالات متحده، بریتانیا و استرالیا – به کشور کوچک تیمور شرقی حمله کرد. دو خدمه ی تلویزیون استرالیا که قصد داشتند مستند این حمله را تهیه کنند به قتل رسیدند.

جان پیلگر و خدمه­اش، از جمله دیوید مانرو کارگردان، در سال 1993، در حالی که این کشور هنوز در اشغال ارتش اندونزی بود، به تیمور شرقی رفتند و این فیلم را تهیه نمودند. در این 18 سال، حدود 200.000 از شهروندان تیمور شرقی – 1/3 از جمعیت این کشور – توسط ارتش اندونزی سلاخی شده بودند. C.I.A. این حادثه را به عنوان یکی از بدترین قتل عام های قرن بیستم توصیف نموده است.

پیلگر با استفاده از فیلم های مخفیانه از حومه ی شهر، اردوگاه های به خاک­سپاری و حتی چریک های فریتلین، و همچنین مصاحبه با تبعیدیان تیموری، از جمله خوزه راموس هورتا و خوزه گوسامو، و دیپلمات های استرالیایی، بریتانیایی و اندونزیایی داستان خود را تعریف می­کند.

برافراشتن پرچم – مسلح کردن جهان

کارگردان: جان پیلگر

51 دقیقه

«بریتانیا هنوز هم یکی از رهبران جهان است. در واقع این کشور بیست درصد از بازار جهانی را در دست دارد و تنها سهم ایالات متحده از آن بیش­تر است. و این صنعت که تقریباً نیمی از بودجه ی پژوهش و توسعه را مصرف می­کند از نظر دولت بسیار مهم درنظر گرفته می­شود. عجیب آن که این صنعت کالاهای مصرفی­ای را که مردم می خواهند تولید نمی کند، اما ماشین هایی را می­سازد که به سختی از آن ها استفاده می­کنیم یا اصلاً آن ها را به کار نمی­بریم. علاوه بر این، این کشور با همه ی برتری­اش، آینده­ای نامشخص دارد و به میزان زیادی به معاملات محرمانه با برخی از فاسدترین و وحشی­ترین رژیم های کره ی زمین وابسته است. ARMS یکی از بزرگترین صنایع تولیدی بریتانیا در پایان قرن است.»

جان پیلگر و دیوید مانرو به بررسی پشت پرده های این لفاظی های سیاسی و کشف جهان خرید و فروش بین المللی اسلحه می­پردازند. این فیلم جوایز زیر را به خود اختصاص داد: سیب برنز بخش «نگرانی های داخلی و بین المللی»، جشنواره­ی ملی فیلم و ویدئو آموزشی، اوکلند، کالیفرنیا، 1995؛ گواهی تجلیل افتخاری در بخش «روابط بین الملل»، جوایز کریس (جشنواره­ی فیلم بین المللی کلمبوس)، وورتینگتون، اوهایو، 1995.

شکستن آینه: اثر مرداک

کارگردان: جان پیلگر

52 دقیقه

«آینه­ی روزانه بهترین آن­ها بود؛ شایعه­نامه­ای در زمانی که شایعه­نامه ها هنوز به معنای روزنامه های مردمی­ای بودند که خوانندگان خود را محترم شمرده و اعتماد و محبت آن­ها را به دست می­آوردند… این فیلم ادای احترامی شخصی است، اما داستان آن چه که برای آینه­ای که زمانی محبوب بود اتفاق افتاده را نیز بازگو می­کند. چگونه گزارش دادن خون، عرق و اشک مردم عادی دیگر به رسمیت شناخته نمی­شود. مهم­تر از همه، این داستان، داستان ظهور نوع جدیدی از شایعه­نامه ها و نوع جدیدی از قدرت رسانه­ای است که در حال حاضر قدرت مسلط بخش اعظم جهان است.»

به مردم بریتانیا گفته شد فن آوری اطلاعات جدید، که حرکت خورشید به طرف وپینگ (Sun’s move to Wapping) پیشرو آن بود، تنوع بیش­تری از روزنامه­ها و رسانه­ها را به ارمغان می­آورد. اما این فن­آوری مطبوعات مختصری را ایجاد نمود که توسط مالکانی که همیشه تعدادشان رو به کاهش است کنترل می­شوند. جان پیلگر به تشریح سقوط روزنامه ی قدیمی­اش و نفوذ فراگیر روپرت مرداک می­پردازد.

برای دسترسی به اطلاعات بیش تر لطفاً به وب سایت رسمی مراجعه کنید:

Home