تریبون مستضعفین -محمدمهدی خالقی
بدون تردید فیلم «خانه ای کنار ابرها» جزو پدیده های ماندگار جشنواره فجر 1392 خواهد ماند. فیلمی ساده، صمیمی و دردمند؛ با قصه ای روان و دوست داشتنی. یعنی همان زندگی با سختی ها و فرازها و فرودها و ترسها گناه ها و ثواب هایش.
دو دزد که ازهمه خلاف های دنیا، تلکه کردن خانواده رزمنده ها را انتخاب می‌کنند و در مسیر اتفاقات فیلم به برداشت و درک متفاوتی اززندگی می‌رسند. جالب اینکه این مسیر تحول دفعی و ناگهانی و با پرش‌های توی چشم برو نیست. یعنی آخر فیلم نه هیچکدام شهید می‌شوند؛ نه به جبهه می‌روند؛ نه توبه می‌کنند و نه آنچنان شدید نادم و پشیمان می‌شوند.
اما مخاطب می‌تواند امیدوار به اتفاق افتادن هریک ازاین حالت‌ها باشد. این برای یک کارگردان جوان با فیلم اولش قابل تقدیر است. دیگر نکته مثبت فیلم بازی گرفتن بسیار خوب ازبچه هاست. هرسه بچه‌ای که درفیلم بازی می کنند باور پذیر و طبیعی هستند و اداهای فیلم های دیگر را درنمی آورند. و ازهمه مهمتر اینکه درلجن زار جشنواره امسال روییدن گلهای قشنگی که دم ازشهادت و ایثار می زنند و دردمندی را درما زنده نگه می دارند غنیمت است. چقدر تکان دهنده و زیباست آن سکانس فیلم که همسر رزمنده به بچه ها می گوید پولی برای فرستادن برای پدر ندارند و بچه ها قلک هایشان را می شکنند و پول را به دزدها می دهند.
Sorry. No data so far.