تریبون مستضعفین-علی احمدی
آغاز مجدد مذاکرات دو جانبه میان ایران و امریکا بر سر موضوع هسته ای در ژنو دارای مخاطراتی است که اگر به طور جدی تذکر داده نشود بیم آن می رود که به تکرار تجربه های تلخ گذشته منجر شود.
هم ایران و هم امریکا تایید کرده اند که این مذ اکرات روزهای دوشنبه و سه شنبه در ژنو برگزار خواهد شد. این برای نخستین بار است که ایران و امریکا یک دیدار دو جانبه رسمی، علنی و مستقل درباره موضوع هسته ای برگزار می کنند که فردی چون ویلیام برنز در آن حضور دارد. ویلیام برنز هم اکنون قائم مقام وزارت خارجه امریکاست و نقشی عمده در دست یابی ایران و 1+5 به توافق ژنو داشته است. وی در دوران بوش هم به عنوان نماینده امریکا در مذاکرات با ایران شرکت می کرد و گفته می شود که در امریکا مورد اعتماد هر دو حزب جمهوری خواه و دموکرات است.
درباره مذاکرات ژنو چند نکته اساسی وجود دارد:
1- نخستین موضوع این است که روند عملی دولت ایران نشان دهنده آن است که تیم مذاکره کننده به امریکا اعتماد کرده و باور دارد که حصول توافق صرفا از دل توافق دوجانبه با امریکا بیورن خواهد آمد. اعتیاد به مذاکره دوجانبه با امریکا نشان دهنده آن است که ابراز بی اعتمادی‌های علنی دولت به امریکا را چندان نباید جدی گرفت. این در حالی است که کارنامه امریکا در همین چند ماهه پس از توافق ژنو به خوبی نشان دهنده آن است که امریکایی ها به مذاکرات هسته ای به عنوان صحنه ای برای باج خواهی از ایران نگاه می کنند و انتظار رسیدن به یک توافق منطقی با آنها با مشی و روند عملی طی شده در این ماه ها همخوانی ندارد.
2- نکته دوم این است که متاسفانه تیم مذاکره کننده هسته ای ایران نشان داده آن مقدار قدرتمند و در مواضع خود استوار نیست که بتواند از دل مذاکرات دو جانبه با کشوری مانند امریکا منافع ملی ایران را بیرون بکشد. همین حالا مقام های دولت در اظهاراتی شگفت انگیز پا را از موضوع هسته ای فراتر نهاده و از «حسنه» شدن روابط ایران و امریکا سخن می گویند. تجربه مذاکرات پیشین هم نشان داده است که علاقمندی دولت با ارتقاء روابط با غرب چنان بالاست که عملا هیچ مقاومت جدی و موثری در مقابل زیاده خواهی ها و نقض عهدهای آنها نمی کند و خروجی مذاکرات اغلب این است که می بینیم برخی آقایان به سخنگویان و تبیین کنندگان مواضع امریکا در داخل ایران یا بدتر از آن، توجیه کنندگان اقدامات خصمانه امریکا برای مردم ایران تبدیل شده اند.
3- روند ماه های گذشته نشان می دهد بر خلاف آنچه عده ای درون دولت تصور می کردند جامعه ایرانی آنقدرها هم تشنه مذاکره با امریکا نیست و اگر این مذاکرات از دید افکار عمومی اهمیتی داشته باشد اهمیت آن در این است که حقی از حقوق ملت استیفا شود یا باری از دوش مردم برداشته شود. اکنون می بینیم که بازار و اقتصاد نسبت به این مذاکرات بی تفاوت است و مردم منتظر نتیجه هستند و ارزشی برای ژست گرفتن ها قائل نشده اند.
4- تنها خاصیتی که مذاکرات ژنو می تواند داشته باشد این است که ایران برای کسی مانند ویلیام برنز روشن کند که هیچ واهمه ای از عدم توافق ندارد و اگر خطوط قرمزی که ایران در مذاکرات وین 4 روی میز گذاشت عملی نشود، آن وقت ایران به همان سادگی که پای میز آمده مذاکرات را ترک خواهد کرد. امریکا باید دریابد که خطوط قرمز ایران واقعی است و ایران هراسی از شکست مذاکرات به خود راه نداده است. تنها در این صورت است که می توان منتظر بود حقوق ایران بویژه حق غنی سازی استیفا شود.
Sorry. No data so far.