هیئتی باید به رعایت حق النّاس عادت بکند

باز در آستانه محرّم عزیز، تکاپوی هیئت ها آغاز شده و در این میان، برخی آسیب ها و تلقّی های غلط هم خودنمایی می کنند. از جمله رویکردی که در قالب شعر زیر، به خوبی بیان شده است:

«برود هر که دلش خواست شکایت بکند         شهر باید به من هیئتی عادت بکند»

رویکردی که برای هیئتی این حق را قائل می شود که خیابان ببندد، بلندگو را تا پاسی از شب در کوچه و خیابان باز بگذارد، گشت و ارشاد! راه بیندازد و … . این وسط هم اگر تذکّر بدهی که رعایت حقّ النّاس از اصول مهم اخلاقی صاحب عزا و شریعت بوده و اینگونه عزاداری، خود مصیبت جداگانه ای است برای اهل بیت، متهّم می شوی که «دستگاه ابیعبدالله» را نشناخته ای و باید برای تکمیل ارادت و معرفت، تلاش کنی و حدّ گلیم ات را بشناسی!
…
و یا رویکردهای سلبی شدید که به لعن و تکفیرهای خلاف مرام دین کشیده و مثلاً هنوز ایام عزا نرسیده، شعار بلند می شود که:
«بر منکر حضرت رقیّه لعنت».
و کسی نیست بگوید عزیزان، لعن در لسان و مکتب اهل بیت، مختص افراد خاصّی است و برای هر مخالفی به کار نمی رود؛ آن هم برای کسانی که بعضاً از بزرگان علما و محقّقین هستند و بحث حضرت رقیّه هم یک مسئله کاملاً علمی و تاریخی است که مجال خویش را می طلبد. شما اگر می خواهید برای جناب رقیه خاتون عزا بگیرید – که البته مجاز هستید و خداوند هم بهترین ثوابها و خیرات را برایتان مقرّر فرماید – اما حقّ اهانت و تکفیر ندارید. هیئتی نباید به صِرف ارادت به اهل بیت، هر شیعه و ارادتمند دیگر را به خاطر آنکه در فلان مسئله تاریخی نظری دیگر دارد، لعن و نفرین نماید. این اخلاق، نه تنها مورد تأیید صاحب عزا نبوده، بلکه صریحاً از آن نهی فرموده است.

هیئتی باید به رعایت حق النّاس و اخلاق ولیّ، عادت بکند.