فیس‌بوک و وایبر تهدید هستند؟

فرزان سجودی می‌گوید: سبک نوشتاری در ابزارهای جدید ارتباطی قابل مطالعه اجتماعی است.

او همچنین اظهار می‌کند: در فضاهای جدید برخی از افراد اصطلاحات انگلیسی و تخصصی به کار می‌برند چون گمان می کنند کاربرد آن‌ها در لابه‌لای نوشته‌شان برای‌شان تشخص می‌آورد.

این زبان‌شناس درباره تاثیر استفاده از رسانه‌های مجازی و شبکه‌های اجتماعی همچون فیس‌بوک و وایبر بر زبان فارسی، گفت: در این‌که این رسانه‌های بر زبان تاثیرگذارند تردیدی وجود ندارد؛ ولی این‌که این تاثیر می‌تواند در گنجینه واژگانی زبان فارسی نگران‌کننده باشد یا کمک‌کننده می‌تواند مورد بررسی قرار بگیرد.

سجودی با اشاره به وجه نگران‌کننده و در عین حال وجه مثبت استفاده از این ابزارها اظهار کرد: نگرانی از این جهت است که بسیاری از دوستان فکر می‌کنند تکنولوژی‌های جدید که به دنبال تحولات اجتماعی در زندگی افراد پدید می‌آیند به واژه‌های جدید هم نیاز دارند، در صورتی که ما نمی‌توانیم کسی را متهم کنیم و بگوییم مثلا چرا از واژه مانیتور، موس و… استفاده می‌کند.

او افزود: دلیل استفاده مردم از این واژه‌ها بیش‌تر دغدغه ارتباطی است تا زبان‌شناسی و دغدغه و نگرانی برای زبان بیش‌تر برای نخبگان جامعه وجود دارد.

او در ادامه گفت: نکته دیگر درباره سبک نوشتاری در این رسانه‌هاست که قابل مطالعات اجتماعی است، چون دامنه سنی استفاده‌کنندگان از این فضا عمدتا جوانان هستند. در این گروه سنی هم مشخصا آن ارتباط زبانی که بین نخبگان هست، وجود ندارد. جوانان از واژه‌های من درآوردی استفاده می‌کنند و در این زمینه بی‌پروا عمل می‌کنند که اگر نسبت به آن خوش‌بین باشیم می‌تواند به غنای زبان کمک کند.

سجودی همچنین اظهار کرد: در نگاه بدبینانه این موضوع می‌تواند باعث شلختگی و بی‌انضباطی در زبان شود. اما به نظر من این موج‌ها گذراست، چون معمولا در این فضا‌ها واژه‌هایی به شکل یک موج به‌وجود می‌آیند که به ندرت ماندگار می‌شوند؛ یعنی با همان موجی که آمده‌اند، می‌روند. بنابراین به نظر من نوع نوشتن در این رسانه‌ها به یک مطالعه سبکی و اجتماعی نیاز دارد. مثلا برخی از افراد برای این‌که گمان می‌کنند استفاده از کلمات انگلیسی و اصطلاحات تخصصی خارجی تشخص می‌آورد سعی می‌کنند در لابه‌لای نوشته‌های‌شان حتما از این دست واژه‌ها استفاده کنند تا یک آدم متفاوت و برخوردار از شأن اجتماعی خاص به نظر برسند.

او گفت: من جزو آن دسته هستم که به‌جای این‌که به زبان به عنوان یک هسته ایستا نگاه کنم، معتقدم زبان یک اندام‌واره پویاست که در آن برخی از واژه‌ها می‌میرند و برخی دیگر به آن وارد می‌شوند و در این رابطه نباید به خاطر احتمال خطر به فکر انسداد آن باشیم، چون در این صورت هزینه‌های اجتماعی را بیش‌تر می‌کند.