کاسب فتنه کیست؟!

بعد از نهم دی ماه و ناکام ماندن فتنه و آشوب های خیابانی، ادبیاتی جدید نزد فتنه گران رایج شد که از آن دسته می توان به «کاسبان فتنه» اشاره کرد. ترکیبی که خیلی زود برای استهزاء و برچسب زدن به هر مخالفی به کار می بردند و هرکسی جز مطلوب آنان می گفت را کاسب فتنه معرفی می کردند. اما این روزها قصه کاملا متفاوت است و گویا برخی هنوز نان فتنه و همراهی با فتنه گران را می خورند.

دیروز علی مطهری دوباره همان حرف هایی را زد که همیشه می گوید. حرف هایی که نه بر منطقی استوار است و نه سخن تازه ای دارد و  تنها مانوری است برای نشان دادن حیات رو به افول چند وطن فروش و استفاده از هیجان و تشنج ایجاد شده برای ماهی گیری از آب گل آلود.

رسول مهربانی ها چه زیبا می فرماید: «إِنْ كَانَ فِى شَيْءٍ شُؤْمٌ فَفِي اللِّسَانِ اگر در چیزی شومی باشد در زبان است» و چقدر شوم است رفتار کسی که غرق در وسوسه ی قهرمان شدن است و حرفایش هیچکسی را دلخوش نمی کند جز دشمنان وقاتلان پدرش را. شاید دلخوش بودن به لایک های فیسبوک و اینستاگرام و هر شبکه ی اجتماعی دیگر آنقدر وسوسه برانگیز باشد که انسان چون عروسکی خودش را به بندهای بازی گردان هایش ببندد و در خیال خود به قهرمان مبدل شود. غافل از اینکه قبری که بر آن فاتحه می خواند مرده ای ندارد!

نگاه کاسب کارانه به فتنه آن است که کسی با برخلاف جریان آب شنا کردن سعی در مطرح کردن خود باشد و به به و چه چه های bbc و voa را ابزاری کند برای ایجاد تفرقه و از بین بردن همدلی؛ طبیعی است کسی که حیاتش در هوچی گری و ساز مخالف زدن است، در فضای غبار آلودی که می سازد چشم هایش راه به حقیقت نمی‌برد و دلش با شیطان است و غیر از این توقعی هم نیست که روز خدا را روز شیطاان بخواند.

آقای مطهری! قهرمانی در پای فشاری بر حقیقت است تا پای جان. همانگونه که پدر شهیدت بود و ذلت در تن دادن به نفاق و فرو رفتن در حضیضی است که با سوت و کف دشمنان پدرت، پیش روی تو گسترده شده. کاش چون پدرت حاتم طایی باشی و نه برادر حاتم.