بهبود اقتصادی برای «از ما بهتران»

آسمان خراش های تاریک

بنا بر تخمین اداره ی سرشماری شهر نیویورک، حدود سی درصد از منازل مسکونی در برخی از محله های این شهر برای نزدیک به ده ماه از سال خالی از سکنه هستند. درست است که شهر نیویورک را عموما به عنوان شهری ارزان نمی شناسند اما ساخت و سازهای وسیع آسمان خراش های غول پیکر در این شهر همه ی معیارها را برای قیمت نجومی عوض کرده است. خودتان حساب کنید که وقتی یک آپارتمان به بهای «نود میلیون دلار» به فروش می رود چه معنایی دارد. بنا به گزارش رسانه های آمریکایی، جالب این است که غالب این آپارتمان های غول پیک خالی از سکنه هستند زیرا آنان را ابرسرمایه دارانی خریده اند که ساکن اینجا نیستند و حتی در کشورهای دیگر زندگی می کنند و تنها برای سرمایه گذاری به نیویورک می آیند. همین وضعیت را می شود با مسئله ای دیگر سنجید تا بفهمیم که محتوای «بهبود اقتصادیم دولت اوباما چه دستاوردی برای آمریکائیان داشته است. این مسئله افزایش شمار بی خانمان های شهر نیویورک است.

شمار بی خانمان ها در این شهر به بیشترین حد خود در تاریخ نیویورک رسیده است. شهردار نیویورک، دو بلازیو، برای چاره کردن این مسئله حتی تا آنجا پیش رفته که بی خانمان ها را در منازلی سکونت داده که به قول ماموران ایمنی خود شهرداری نیویورک اصلا ایمن نیستند. یکی از قول های دوبلازیو که برای رسیدن به مقام شهردار به مردم شهر داده بود چاره کردن همین مسئله ی بی خانمان ها بود که به نظر می رسد نه تنها بهتر نشده بلکه بدتر نیز شده است. بنا به گزارش ها، در میانه ی ماه میلادی دسامبر، شمار بی خانمان ها با رسیدن به رقم بی سابقه ی 59.068 نفر رکورد زد که البته بنا به قول سازمان بی خانمان ها این رقم از «شصت هزار نفر» هم بالاتر است. در زمان آغاز به کار دوبلازیو حدود «پنجاه و سه هزار نفر» بی خانمان در نیویورک زندگی می کرد که ارقام جدید به این معناست که شمار آنان «ده درصد» افزایش داشته است. جالب این است که در یک دوره شاخص سهام «اس.اند.پی 500» و شمار بی خانمان ها همزمان 10 درصد زیاد شده اند!  بنا به گفته ی ماموران شهرداری و سازمان بی خانمان ها، در بین  بی خانمان ها 25000 کودک وجود دارد.

بهبود اقتصادی برای «از ما بهتران»

حقیقتا بهبود «اقتصادی» برای میلیاردرها بسیار واقعی بوده است. شاخص های داوجاونز و اس اند پی بالاترین رکوردها را زده اند و شاخص نزدیک نیز از سال 2008 سه برابر رشد داشته است. خودنمایی ثروت مندان هر چه بیشتر به هنجار تبدیل شده است. برخی از میلیاردرها ثروت های جدیدشان را خرج آن چیزی کرده اند که وال استریت ژورنال به آن «آسمان خراش های عمودی» می گوید. یک نمونه از این ساختمان ها که هم اکنون در قسمت جنوبی پارک مرکزی شهر نیویورک در حال ساخت است 31 آپارتمان دارد که کوچک ترین آن ها 4600 فوت مربع مساحت دارد. این روزنامه می افزاید که هر آپارتمان یک آسانسور اختصاصی دارد و قیمتی بیش از 27 میلیون دلار. بزرگ ترین آپارتمان با مساحت 12400 فوت مربع با یک بهارخواب اختصاصی به قیمت هر فوت مربع 10000 دلار، در واقع گران ترین ساختمان شهر خواهد بود و در مجموع بیش از 100 میلیون دلار ارزش خواهد داشت.

البته اوباما که خود از ابتدای جوانی اش میلیونری از این سنخ بوده است به راحتی می تواند خود را متقاعد کند که «بهبود اقتصادی» همین است، همین که حامیان اصلی وی، قشر سرمایه داران مالی، چنان در پول غرق شده اند که واقعا نمی دانند با آن چه کنند. هدف اصلی دولت اوباما نیز چیزی غیر از این نبوده است که همین قشر را راضی نگه دارد و این البته وظیفه ای است که هر دو حزب در آن اشتراک نظر دارند. اگر سر این نخ را بگیریم می توانیم به جاهای دیگری هم برسیم: نجات چند تریلیون دلاری بانک ها، کاهش دستمزدها با فریاد هماهنگ رسانه ها درباره ی ورشکستگی جنرال موتورز و کرایسلر، سیاست چاپ پول بانک مرکزی و قطع کمک های غذایی، مزایای بیکاری و دیگر برنامه های اجتماعی.

پلیس نیویورک آماده می شود

چیزی که در بالا آمد تنها یک نمونه از نابرابری اقتصادی در شهرهای ایالات متحده است. در غالب شهرها وضع بر همین منوال است. بنابراین، نتیجه ی این اوضاع نابسامان این است که دست کم در شهر نیویورک با ادامه ی نابرابری اقتصادی بحران اجتماعی به زودی دامن دولت مردان آمریکایی را خواهد گرفت.از همین زاویه است که علاقه ی پلیس نیویورک به خرید اسلحه های فوق پیشرفته و وسایل حفاظتی قابل تبیین می شود.  در واقع، آمریکا هم اکنون بیش از هر چیز به یک بشکه ی باروت شبیه است. فوران خشم سیاه پوستان تنها نمونه ی کوچکی از وجود این تنش های اجتماعی در جامعه ای عمیقا نابرابر است.