رکورد شکنی‌ای که به مذاق برخی خوش نیامد!

تریبون مستضعفین – هاتف خالدی – بازیهای آسیایی گوانجو 2010 روز شنبه هفته جاری به پایان می رسد و تا پایان روز پنج شنبه و دو روز مانده به پایان این مسابقات تیم های اعزامی جمهوری اسلامی تا کنون با مجموع 53 مدال : 19 مدال طلا، 11 نقره و 23 برنز و با اختلاف در رده چهارم رده بندی این دوره از مسابقات قرار گرفته اند. در این دوره ورزشکاران زن ایرانی 13 مدال کسب کردند که در این میان طلای خدیجه آزادپور در رشته ووشو بسیار چشمگیر و ارزشمند بود. کاروان 370 نفره ایران با کسب 53 مدال تا این لحظه با آمار 0.196 مدال به ازای هر نفر پس از چین ، کره جنوبی و ژاپن با آمار به ترتیب 0.39، 0.276، 0.265 از این حیث در رده بعدی قرار می گیرد.

اما درخشش ورزشکاران ایرانی در این دوره از مسابقات هنگامی رخ می نماید که نتایج به دست آمده کاروان های اعزامی ایران در این دوره را با دوره های پیشین مقایسه کنیم. در دوره پانزدهم این مسابقات که در قطر برگزار شد ایران با کسب 11 مدال طلا و مجموع 48 مدال در رده ششم قرار گرفته بود. در دوره 14 ام که در بوسان کره در سال 2002برگزار شده بود تیم ایران موفق شده بود تنها 8 مدال طلا کسب کند و با مجموع 38 مدال در رده دهم قرار گرفته بود.

کسب 19 مدال طلا و قرار گرفتن در بین 4 کشور برتر بازیهای آسیایی بهترین نتیجه ورزشی به دست آمده پس از پیروزی انقلاب در ایران است که بی شک مایه افتخار و خشنودی است. بسیاری از محققان و اقتصاد دانان بر این عقیده اند که ورزش یک کشور در واقع آینه ای از اوضاع مدیریتی و اقتصادی آن کشور است. اگر برآیند عملکرد ورزش یک کشور را به عنوان نشانه ای از عملکرد سایر بخش های اجرایی یک کشور بدانیم  موفقیت چشم گیر ایران در این دوره از مسابقات نشانه و علامتی از پیشرفت ایران و حرکت رو به جلو در سایر بخش های اجرایی است.  این پیشرفت اگرچه باعث مباهات و افتخار است اما به نظر می رسد ، برای آن دسته از کسانی که در گیر و دار  تبلیغات انتخابات دوره پیشین ریاست جمهوری از هر حربه ای برای ضربه زدن به دولت آقای احمدی نژاد و وارونه جلوه دادن حقایق استفاده کردند چندان خوش نیاید. هنوز از خاطر نبرده ایم مستند سیاسی حزن انگیز 90 را که در آن روزها به طور وسیع در میان مردم پخش می شد. این قسمت از نود سیاسی که به عملکرد ورزش ایران می پردازد و با چنان آهنگ محزونانه و غم باری همراه شده است که دل هر بیینده ای را به درد می آورد و او را بر آن می دارد تا بر هر حال ورزش بی سامان ایران اشک بریزد ، دوباره دیدنش این روزها خالی از لطف نیست! آیا به خیال شما آنان که در تهیه و توزیع چنین مستندی کوشا بودند ، با شادمانی مردم ایران برای کسب چنین افتخاری شادمان شدند و آیا آنان با هر بار افراشته شدن پرچم ایران احساس غرور کردند؟ من که این طور گمان نمی کنم. بعید است این افتخار آفرینی به مذاق آنها خوش آمده باشد…