باشگاه مخاطبان تریبون مستضعفین- دکترسید محمد باقر رکنی (استاد بخش الاهیات و معارف اسلامی دانشگاه علوم پزشکی شیراز)
تابستان 1367
امام خمینی(س) حدود دو سال قبل از پذیرش قطعنامه نکته قابل تاملی فرموده بودند که همان زمان یا حتی بعد از قطعنامه کمتر کسی به آن توجه داشت.
«قضیه امام حسن(ع) و قضیه صلح، آن هم صلح تحمیلی بود. برای این که امام حسن، دوستان خودش یعنی آن اشخاص خائنی که دور او جمع شده بودند، او را جوری کردند که نتوانست خلافش بکند، صلح کرد. صلح تحمیلی بود. این صلحی هم که به ما می خواهند بگویند، این است…» (صحیفه امام،ج20،ص119)
بعدها به واسطه فضاسازی غیرواقعی برخی از همان اشخاصی که دور امام جمع بودند و عافیت را برمقاومت ترجیح می دادند، شرایط به گونه ای شد که برخلاف نظرشخص امام، رزمندگان حاضر در جبهه های جنگ و توده مردمی که با ایثار کم نظیرخود جنگ را پشتیبانی می کردند، متأسفانه اولین جام زهر به امام(س)خورانده شد. و شد آن چه که شد.
«و اما در مورد قبول قطعنامه که حقیقتاً مسئله بسیار تلخ و ناگواری برای همه و خصوصآ برای من بود….من باز هم می گویم قبول این مسئله برای من از زهر کشنده تراست،ولی راضی به رضای خدایم و برای رضایت او این جرعه را نوشیدم»(صحیفه امام، ج21، صص95-92)
زمستان1382
پروژه دومین جام زهر در دوره اصلاحات و البته توسط اکثریت نمایندگان مجلس ششم کلید خورد.بعد از تعطیلی امور قانونگذاری و تحصن در مجلس و روزه سیاسی!! که به شدت توسط رسانه های بیگانه حمایت می شد و اعتراض شدید به قوه قضاییه و…. 127 نماینده معترض اصلاح طلب طی نامه سرگشاده ای به رهبر معظم انقلاب ضمن این که خواسته های نامشروع و غیرقانونی مانند حذف نظارت استصوابی و افزایش اختیارات رییس جمهوری را تقاضا کرده بودند، اصرار داشتند که رهبری می بایست بابت قصورات سیاسی از مردم عذرخواهی کند! اصلاح طلبان نوشته بودند:
همان طور که امام خمینی(س) در پذیرش قطعنامه،جام زهر را نوشیدند، مقام معظم رهبری هم جام زهر بنوشند تا ثبات سیاسی به کشور باز گردد، چرا که خوردن این جام زهر نه تنها نشانه شکست نیست بلکه نشانه فروتنی رهبری نسبت به جامعه است! آن موقع اصلاح طلبان (البته با تحلیل غلط) مدعی بودند: شرایط کشور به گونه ای است که شاید آمریکا و هم پیمانان غربی اش به ایران حمله نظامی بکند و… بنابراین نیاز هست که درون کشور ثبات داشته باشد تا مقابل حمله دشمن اتحاد ملی داشته باشیم و همه این مسائل منوط به عذرخواهی رهبری از جامعه است و البته تن دادن وی به زیاده خواهی های اصلاح طلبان.
(بگذریم از این که اکثرهمان نمایندگان تحصن کننده و معترض، چند سال بعد ازعناصر تأثیرگذار فتنه88 بودند و آن موقع اصلاً به فکر ثبات سیاسی و اتحاد ملی نبودند!)
تابستان 1394
البته پروژه این جام هنوز کامل نشده اما احتمال خورانده شدن آن به رهبری و مردم دور از انتظار نیست. عقب نشینی گام به گام تیم مذاکره کننده هسته ای کشورمان از حقوق مسلم خود طبق «ان پی تی»، توافق منفعلانه ژنو و بیانیه لوزان و در مقابل زیاده خواهی، تهدیدها و اهانت های بی سابقه مقامات رسمی آمریکایی و غربی در دو سال اخیر، هشدارهای شومی برای کامل شدن سومین جام زهر را خبر می دهد.
نکته قابل تأمل و حائز اهمیتی که نمی بایست فراموش شود این است که همان نگرش و جریانی که مسبب اولین جام زهر در جمهوری اسلامی شده بود، الآن نیز بسیار فعالانه تلاش می کند تا پازل سومین جام زهر را تکمیل کند. اگر دقیقتر به موضوع نگاه شود می بینیم که در هر سه مقطع مورد بحث (قطعنامه، مجلس ششم و مذاکرات هسته ای فعلی) وجه اشتراک های بارزی وجود دارد.
اولاً در هر سه مورد، نوعی وادادگی و نگاهی خوش بینانه به غرب که باعث رفع گرفتاریهای اقتصادی، اجتماعی و سیاسی مردم ایران می باشد دیده می‌شود. یعنی در این نگرش برای رفع مشکلات، اولویت با نگاه به بیرون از مرزها و لبخندهای فریبکارانه بیگانگان است. و متقابلاً غرب نیز به چراغ سبزها و علائم امیدوارکننده ای از داخل ایران دل خوش کرده است. ثانیاً در هرسه مورد عافیت طلبی و رفاه زدگی بر ایمان و استقامت در راه هدف ترجیح دارد. ثالثاً درهرسه مقطع نوعی دلواپسی و ترس از احتمال حمله نظامی آمریکا یا جبهه غرب وجود دارد. طبق شواهد موجود که حتی حسن روحانی، دبیر وقت شورای عالی دفاع کشور نیز جسته و گریخته در کتاب خود (امنیت ملی و دیپلماسی هسته ای) به آن اشاره کرده برای جلوگیری از حمله نظامی آمریکا، می بایست ایران امتیازاتی به غرب بدهد. هرچند، هم در زمان قطعنامه و هم آغاز تعلیق غنی سازی اورانیوم در سال 82 و 83 ثابت شد که این ترس و نگرانی بی مورد بوده و خوشبینی به غرب هم نتیجه ای جز گستاخ تر شدن دشمنان ایران دربرنداشته است. کما این که با وجود انعطاف بیش از حد ایران در توافق ژنو و لوزان (که به مراتب بدتر از توافق ژنو است)، هیچ برخورد منطقی و انسان دوستانه ای که ناشی از اعتماد سازی معمولی در یک مذاکره باشد طی دو سال اخیر ازطرف مقابل ندیده ایم.
رابعاً نه در جریان پذیرش قطعنامه، نه در تحلیل شرایط آن روز توسط مجلسیان ششم و نه امروز درمورد جزئیات مسائل هسته‌ای، از ناحیه برخی خواص اخبار بهنگام و صادقانه ای به اطلاع مردم نرسیده و نمی رسد. تناقض گویی مکرر مسئولین پیرامون مفاد موافقت شده پنهانی در بیانیه لوزان که به صلاح نبوده با عنوان فکت شیت ایرانی منتشر و به اطلاع مردم ایران رسانده شود! در روزهای اخیر مخصوصاً در جلسه یکشنبه 3/3/94 مجلس، مؤید همین مطلب است.
در مقاطع حساسی که با امنیت کشور، منافع ملی و عزت و شرافت مردم مربوط می باشد برخی خواص ترجیح می دهند بر خلاف خواست عمومی و نظرات صریح رهبرجامعه، خر مراد خویش را برانند. خامساً در هرسه مورد نگرش عافیت اندیش متمایل به غرب با انواع لطایف الحیل سعی در تحمیل نظر خود به رهبری جامعه داشته و دارند.به عبارتی تمام تلاش خود را به کار می برند تا یک فضای دو قطبی کاذبی بین رهبری و توده مردم ایجاد کنند تا نهایتاً رهبری را در موضع کار انجام شده قرار داده و مثل قطعنامه کار را به نفع خود و نه مملکت، یکسره کنند.
Sorry. No data so far.