از خنده زورکی تا نشاط واقعی

باشگاه مخاطبان تریبون مستضعفین-زینب شریف

خنده‌دار نیست؟! با اینکه دنیا را دیده‌ایم و لگدها و رنجهایش را چشیده‌ایم و نمی‌توانیم تومنی رویش حساب کنیم؛ اما تمام زندگی‌مان را داریم می‌دویم برای همین دنیا! عجیب هم نیست. چون دور و برمان را پر کرده‌اند از فرهنگ سرطانی بی‌عمقی که ما را به سمت این باتلاق می‌کشد و چیزی بهمان اضافه نمی‌کند جز اینکه ذره ذره از عمر و آسایشمان کم کند تا شاید زرق و برقمان را بیشتر کند. گاهی از آشوب‌های دنیایمان خسته می‌شویم و تلویزیون را روشن می‌کنیم تا با بعضی از برنامه‌های «طنز» آن دمی بیاساییم. چقدر «غفلت» به نظر خوب می‌آید برای لحظه‌ای آسودن..! اما کمی فکر کنیم… خنده ما که پای برنامه نشسته‌ایم واقعی است؟! این خنده چه فایده‌ای برایمان دارد؟ احساس سرور کردن؟ یا لحظاتی فراموش کردن غمهایی که همین فرهنگ برایمان به بار آورده؟

حالا این فرهنگ ویرانگر دلش برای ما سوخته و دغدغه‌اش شده شادی ما! چگونه؟

یکی باید مضحکه شود و عزت و کرامتش له شود تا لبی به پوزخند باز شود: مثلا آدمها را در موقعیتی قرار می‌دهد که بتواند به خاطر آنچه هستند یا انجام می‌دهند مسخره‌شان کند/ یک «زن» را به عنوان یک دلقک می‌آورد تا ذهن این همه انسان را دقیقه‌ها با داستانی بیهوده و بی سروته به کار بگیرد و شخصیتش را حتی سبکتر از یک مرد، جلوی میلیونها چشم خیره‌ي غریبه سر ببُرد/ یا حس دلسوزی انسانی را به کار می‌گیرد تا خودش را با لودگی، دستمایه تمسخر و خندیدن دیگران کند و برای اینکه احساس حقارت و ذلت نکند، افتخار کند به اینکه باعث شادی مردم شده و برای آنها زحمت می‌کشد! بعد بقیه برایش دست می‌زنند… بدون اینکه فکر کنند. دست می‌زنند که چه راحت در عرض چند دقیقه و با چند ادا، ریشه فرهنگ چندین صد ساله‌شان را زده‌اند. فرهنگی که مهد ادب است، مهد تفکر، عقلانیت، حیا، کرامت و عزت نفس، آرمان داشتن، و الهی بودن. با افتخار دست می‌زنند برای اینکه کم کم هوای حیاتی تنفس‌شان را سمی کرده‌اند و مسیر عمرشان را کج. در عوضِ چه چیزی؟ خنده زورکی در سه سوت با زبان و اداهای خارجی! خنده‌ای که باز غم و غصه‌های عمیقتری را زرورق‌پیچ شده به زندگی ما تحمیل می‌کند مثل ظاهربینی، خودکم بینی و مقایسه، حسادت و طمع که یا لاینحل هستند یا بعد از اینکه آسایش و راه اصلی زندگی را بیشتر از ما گرفتند، برای زدودن‌شان مجبور به هر کاری می‌شویم و هر ارزشی را با توجیهی کنار می‌گذاریم. تمام حقیقت‌ها و هدفها را چنان به لجن می‌کشند که بتوانند اسمشان را بگذارند «شعار» و آن لجنها را به اسم واقعیت به خورد ما بدهند!

دلم برای این انسان می‌سوزد؛ برای تنهایی او، بدون احساس پشتوانه‌ای. بدون داشتن خدایی قدرتمند و رحیم در دل که همه چیز را از او ببیند و هر لحظه منتظر باشد تا عنایت جدیدش را و نعمتهای غیر منتظره‌اش را ببیند و هر لحظه دلش را با حضورش به ذوق بیاورد. و او تلاشش این باشد که خودش را برای خدایش عزیز و عزیزتر کند و به او نزدیک و نزدیکتر، تا مطمئن باشد کارهایش دلش را می‌خرد و هرچه از سختی و آسانی برایش پیش می‌آید از رحمت خدای اوست نه از غضب. پس هر روز شادتر و شادتر شود؛ شادی واقعی، عمیق و سازنده.

حالا قضاوت کنیم:

بهجت، سرور، حال خوش و احساس آرامش؛ با خنده برخاسته از یک جوک پوچ، تمسخر دیگری، اطوارهای سبک و دفن کردن فرهنگ چقدر نزدیک به همند؟!

رسانه ملیِ یک ملت که ادعای اسلام دارد، در زمانی پرتلاطم ـ پیش از ظهورـ با کوله باری کارِ بر زمین مانده، و مقابل انبوهِ دلهای امیدوار و چشمان منتظر از سراسر زمین که به راه ما به عنوان راه نجات چشم دوخته‌اند، ما را به کجا می‌برد؟!

چگونه می‌خواهیم شاد باشیم؟