اولین برهم زنندگان تجمعات و سخنرانی‌ها

برهم زدن تجمعات و سمینارها و سخنرانی‌ها ازجمله اقداماتی است که در طول سال‌های اخیر فراوان حاشیه‌ساز شده است. نکته مهم در این زمینه این است که بر هم زنندگان تجمعات گاه در واقع حرف حقی می‌زنند اما بیان این حرف حق را با تندروی و افراط همراه می‌کنند.

آقای سید حسین موسوی تبریزی از اصلاح‌طلبان کنونی و دبیر مجمع محققین و مدرسین را باید از عناصر افراطی ابتدای انقلاب اسلامی دانست که به‌عنوان دفاع از اسلام و انقلاب اسلامی در بر هم زدن برخی سخنرانی‌ها و تجمعات دست داشته است. به‌عنوان‌مثال می‌توان به اقدام او برابر سخنان ناصواب بازرگان در افتتاحیه مجلس اشاره کرد.

آیت‌الله نوری همدانی از مراجع معظم تقلید قم در خاطرات خود به افتتاحیه این مجلس و دیدار با برخی نمایندگان در قم و ماجرای سخنرانی مهندس بازرگان اشاره می‌کند و می‌گوید: «مهندس بازرگان همین‌طور صحبت می‌کرد که علما خوب است در سیاست و مدیریت مملکت دخالت نکنند، چون تجربه‌شان کم است. آن‌ها باید فقط نظارت داشته باشند. ما که تجربه‌مان زیاد است، بهتر است مدیریت مملکت را به عهده داشته باشیم و … که ناگهان آقای سید حسین موسوی تبریزی، داماد ما که یکی از وکلای دوره اول مجلس شورای اسلامی از تبریز بود و در آخر جمعیت نشسته بود، از جایش بلند شد. آستین‌هایش را کم‌کم بالا زد و قدم‌به‌قدم جلو آمد و گفت: «گوش کردن به این حرف‌ها خلاف شرع است.» و آمد و دستش را با سرعت و شدت بلند کرد و خواست کشیده بسیار محکمی به‌صورت آقای مهندس بازرگان بزند که بعضی از کسانی که در اطراف آقای بازرگان بودند بلند شدند و نگذاشتند. خلاصه مجلس به هم خورد.»[1]

البته مشخص است که اظهارات آقای بازرگان از مطالب سخیف و خلاف مبانی انقلاب اسلامی بوده است و لازم بوده است که کسی به اظهارات ناصواب او جواب قوی و خوبی بدهد؛ اما بر هم زدن مجالس و کتک‌کاری کردن کاری است که اگر باب شود اشکالات آن دامن‌گیر همه می‌شود.