محمد صالح نیا – مدیر گروه سینمایی فرهنگ و هنر طی یادداشتی در یک روزنامه سینمایی، بی توجه به جایگاه فرهنگی که بر آن تکیه زده سوار بر اسب ناراهوار تهدید نشسته و بر سیاق سیاستمداران با استعمال ادبیاتی پوپولیستی که شاید مناسب رقابتهای فشرده انتخاباتی باشد علم افشاگری مالی اسلافش را بلند کرده است.
امیر حسین علم الهدی در این یادداشت که بلافاصله پس از اعتراض فزاینده به سازمان سینمایی در پس حذف عنوان فجر صورت می گیرد، آورده: «درفضای سیاسی کشور رسیدگی به پرونده های فساد مالی و اقتصادی دارد به مراحل حساس خود می رسد»
این مدیر فرهنگی با انتخاب ادبیاتی که از آن امنیتی کردن فضای فرهنگ و هنر به مشام می رسد می افزاید: «طبیعی است که این رسیدگی ها باعث افزایش ضریب امنیت ملی خواهد شد.»
دل نگرانی این مدیر دولتی از صدمه دیدن امنیت به بهانه پیش کشیدن اتهامهای مالی به مدیران سابق دولتی آنهم درست در زمانیکه سازمان سینمای اقدام به حذف عنوان فجر از بزرگترین رویداد سینمایی کشور کرده است قابل تامل است.
اتخاذ شیوه جنجال سازی رسانه ای از طریق افشاگری و اتهام زنی مالی به سبکی که همفکران این مدیر سینمایی همواره با استعمال جمله بگم بگم از آن انتقاد کرده اند آنهم پس از یک اقدام مشکوک فرهنگی از سوی ناظران بی طرف نوعی فرار به جلو محسوب می شود.
به نظر می رسد مدیر گروه سینمایی هنر و تجربه که توانسته با استفاده از نردبان یکی از نزدیکان نه چندان خوش سابقه اش در سینما رشد کند و جایگاهی برای خود دست و پا کند امروز ماموریت یافته تا با پیش گرفتن شیوه های ناثواب و پوپولیستی یک مطالبه به حق فرهنگی را به وادی انحراف بکشاند.
او در این مطلب تهدید آمیز البته کوشیده دوقطبی کاذب سینمای فاخر و هنری را هم پررنگ کند و در بخشی از این یادداشت اضافه کرده: «چرا میزان هزینه واقعی تولید فیلم های فاخر یکبار برای همیشه اعلام نمی شود.»
فهم چرایی نفرت از سینمای فاخر در یادداشت این مدیر سینمایی زیاد دشوار نیست چرا که سینمای فاخر سینمایی است که علاوه بر ظرفیت جذب مخاطب انبوه سینمایی تلاش دارد در جهت تقویت فرهنگ و هنر اصیل گام بر دارد و این رویکرد در سینما درست برخلاف سینمای گعده ای و محفلی است که فقط مخاطب خاص داشته و البته از سوی تئوریسینهای غرض ورز انتلکتوئل برای ورشکسته کردن بنیانهای سینمای مردمی ترویج می شود.
علم الهدی در پایان این مطلب باز هم دم از امنیت ملی می زند و به متولیان سینمایی دولت یازدهم توصیه می کند تا دست به افشاگری بزنند و می افزاید: «برای افزایش بیشتر ضریب امنیت ملی و عمومی چه إیرادی دارد که فهرست این هزینه های قانونی اعلام گردد تا همه متوجه شویم که کارکرد قانونی این پرداختها برای یکسری از دلواپسان عزیز چه کارکرد معجزه واری داشته است.»
به نظر می رسداین مطالبه اگر واقعی باشد و از مجرای قانونی و نه پروپاگانداهای رسانه ای دنبال شود مورد حمایت همه دلسوزان عرصه فرهنگ و هنر قرار گیرد اما بعید است که جبهه فرهنگی انقلاب که در هیچ کدام از دو سر این بازی قدرت قرار نمی گیرد با اتخاذ چنین شیوه هایی که مرسوم باندهای سیاسی و جناحی است از مطالبه به حق خود در دفاع از ماهیت فرهنگی انقلاب اسلامی که مطالبه آحاد ملت ایران نیز هست دست بکشد و عقب نبنشیند.
متاسفانه در یادداشت این مدیر سینمایی سطح مطالبات فرهنگی در حد بازیهای سخیف سیاسی پایین آورده شده است چرا که دعوای جبهه فرهنگی انقلاب سیاسی نیست. البته انتظار نمی رود مدیرانی که همه چیز را از دریچه باریک سیاست می بینند یک شبه از رویه ای که بدان خو گرفته اند دست بردارند اما می توان این امید را داشت که به مرور مفهوم و اهمیت فرهنگ و هنر و نسبت آن با انقلاب اسلامی برای مدیرانی که راه را گم کرده اند روشن شود.
اینکه حذف عنوان انقلابی فجر از تارک بزرگترین رویداد سینمایی کشور و اعتراض به جای اصحاب فرهنگ و هنر انقلاب را به دعواهای سیاسی معطوف به قدرت تنازل دهیم نشان از این دارد که جایگاه فرهنگ را نشناخته ایم.
Sorry. No data so far.