هرگاه که به مناطق آبا و اجدادیمان در کرمانشاه و مخصوصا ایلام میروم بیشترین چیزی که جلب توجه میکند محرومیت مضاعف است. بعضی جاها بویژه در ایلام حتی از بعضی خیابانهای مرکز استان که بگذری احساس میکنی هنوز انقلاب به اینجا نرسیده و مردم در همان استضعاف دوران ستمشاهی هستند. حتی بعضی مسئولین افتخار میکنند به بودجه برگشت دادن و…
فقر و بیکاری آنجا حاصل تبعیض در کشور و استضعاف مناطق مرزی و… است که حاشیه های امنیتی و تحرکات ضدانقلاب و تجزیه طلبان وابسته نیز اثر آن را مضاعف کرده در چنین شرایط بحرانی خود را نشان میدهد.
اگر از شادی بعضی هموطنان کرد برای اعلام استقلال آنهم توسط یک فاحشه سیاسی و جنایتکار کردکشی مثل بارزانی متعجبیم باید دلیل آن را در جوانان ول و بیکار سر چهار راه های کرمانشاه و کوهستانها و دهات سنندج و و روستاهای با زندگی قجری در سراسر مناطق کرد و خانه های فرسوده ایلام و… جستجو کنیم. همانگونه که مردم ناامید از بهترشدن اوضاع در بعضی انتخابات در سراسر کشور به عناصری که سالم نمیدانند رأی میدهند تا جلوی بدتر شدن اوضاع را بگیرند.
چیزی که جهادیها و پاسدارهای اول انقلاب فهمیدند و در تلاشهای نیمه کاره در استانهای کردنشین در ابتدای انقلاب تا جایی که توانستند به آن همت گماشتند و تولید امثال کاک جلال برنامه و پیشمرگهای کرد مسلمان طرفدار انقلاب از تلاشهای آنان برای رفع استضعاف از این مناطق رقم خورد.
زلزله بلاست، اما اگر به جای خرج پول در جاهای بی اولویت، مسکن روستایی و بافت فرسوده مستضعف نشین جزو اولویتها بود این بلا میتوانست اینقدر خانمان سوز نباشد. هم‌وطن‌ها و مسلمانانی زیر اوار ماندند، چون امکانات نابرابر در کشور توزیع میشوند
کسی از نرسیدن نیروهای امدادی به روستاها برنیاشفت چون آشفتگی ها در کشور برای دعواهای سیاسی است
پولی که باید خرج مسکن روستایی میشد خرج خرید هواپیمای لوکس و فیش نجومی و املاک نجومی و خانه ۵۰ میلیاردی ان مسئول بالای اجرایی و تبلیغات انتخاباتی ان روحانی تریبوندار جنوبی و دعوای اصولگرا /اصلاحطلب (جبهه مردمی/تَکرار می‌کنم و… ) شده و قس علیهذا!
اگر این مردم طعم عدالت انقلاب اسلامی را چشیده بودند نه هیچ زلزله طبیعی نه هیچ زلزله سیاسی و فرهنگی و… نمی‌توانست پا یا دل آنان را بلرزاند.
Sorry. No data so far.