اواخر دهه‌ی هفتاد بود که فایل‌های صوتیِ جلسات سخنرانی حسن عباسی در محافل دانشجویی به دستم رسید. در شرایط خاصِ آن روزگار، که جریان انقلابی، تحت‌فشار جریان‌های جدید، به‌شدت دچار تشتت و انفعال بود، ظهور او، امیدبخش و راهگشا بود. طرح جذاب و شورانگیزِ مباحث بنیادینِ متصل به مسائل جاریِ جامعه، مخاطب را همراه می‌کرد. به‌تدریج، در سراسر کشور، هواداران پرشماری یافت. او، قطعاً یکی از تکیه‌گاه‌های اصلی نیروهای نورسیده‌ی انقلاب در دهه‌ی خاص و سختِ هشتاد بود.
اگر آن روز، امثال حسن عباسی نبودند، معلوم نبود آن‌همه انرژی متراکم و آن حجم آرمان‌خواهی، در چه مسیری قرار می‌گرفت. او، کمترین خدمتش این بود که این انرژی‌ها را رو به آرمان نگه داشت و در مسیر انقلاب اسلامی، سامان داد. به تعبیری، در محاصره‌ی تجدیدنظرطلب‌ها، دو «حَسن» علمدارِ بی توقعِ جبهه‌ی فکری و فرهنگی انقلاب اسلامی بودند: حسن عباسی و حسن رحیم‌پور.
«حسنینِ» جبهه‌ی فرهنگی انقلاب اسلامی، همچنان در مسیر سخت و صعب، با انواع موانع پیش می‌روند. مباد که فراموششان کنیم.
Sorry. No data so far.