در شرایطی که به واسطه شرایط اجتماعی کشور ، مساله عدالت و عدالتخواهی در میان جریانات مختلف سیاسی و اجتماعی عمومیت یافته که این امر جای خرسندی دارد و از طرفی بعضی جریانات به نام عدالتخواهی دُکّان بازکرده اند و موجبات تحریف و تقلیل این گفتمان اصیل شده اند، اینک نیاز است ضمن گفتگو و نقد درون گفتمانی به آسیب ها و انحرافات توجه جدی کرد و نگذاشت پرچم عدالتخواهی به پای منافع جریانات قدرت طلب سیاسی یا اندیشه های التقاطی انقلابی نماها ذبح شود.
جریان عدالتخواه نه به مثابه جریان محافظه کار اهل توجیه گری و به تعبیری سفید نمایی از هر امری است و نه مانند جریان شبه روشنفکر و عدالتخواه نما، اهل سیاه نمایی یاس آور است. بلکه ضمن دیدن واقعیت ها و انطباق با آرمان ها، هم رویش ها و نقاط قوت را می بیند و تقدیر می کند و هم ضعف ها را با نگاه اصلاح گرانه می بیند و نقد می کند.
عدالتخواهی نه معارضه و تخریب گری و نه نقد محافظه کارانه کلی و بی خطر است. عدالتخواهی با مبانی انقلاب اسلامی در چهارچوب های نظام صریح و شفاف و بدون ترس، نقد می کند و هزینه می دهد اما به هزینه دادن اصالت نمی بخشد و عقلانیت انقلابی را درنظر می گیرد.
جریان عدالتخواه خودش را محصور در قبیله های سیاسی چپ و راست و بهاری و کذا نمی کند، و مطالبات خود را در پازل این جریانات سیاسی تعریف نمی کند. از طرفی عدالتخواه ظلم ستیز است ، ظلم با هر نام و عنوانی که داشته باشد اما بازی جریانات ضدانقلاب را هم نمی خورد. از طرفی بجای ظلم ستیزی ، چپ ستیزی و راست ستیزی را اصالت نمی بخشد و این را موجبات انحراف و عمل قبیله ای قلمداد می کند.
عدالتخواهی باید اصلاحی و ایجاد کننده امید باشد نه منبع پمپاژ یاس و بن بست نمایی! عدالتخواه در برابر موانع ، انقلابی و بن بست شکنانه عمل می کند و چون با ادبیات انقلاب اسلامی مطالبه می کند موجب تقویت نظام نیز خواهد شد و اجازه سوء استفاده به بیگانگان را هم نمی دهد.
عدالتخواه نه مانند محافظه کاران کلی گویی می کند که هیچ اثر واقعی ندارد ، نه در مصادیق متوقف می شود بلکه جریان عدالتخواهی ضمن ایجاد گفتمان عمومی مبتنی بر اسلام ناب، ضمن توجه به مصادیق فساد و ظلم ، از مظلوم حمایت می کند، اما رو به جلو به سمت اصلاح سازوکارهای فسادزا و تولید کننده فقر و فساد و تبعیض می رود. عدالتخواه خودش طرف پرونده مصادیق نمی شود، سئوال می پرسد، مطالبه می کند، اما حکم صادر نمی کند و به سمت علت ایجاد ظلم در ساختارها و سازوکارها می رود. عدالتخواه “مصادیق” را جای “مسئله” اصل و نماد نمی کند و در عین حال از مظلوم هم حمایت می کند. کلی گویی نمی کند، ضمن حمایت از مظلوم ، اما در مصادیق هم متوقف نمی شود و به سمت اصلاح ساختارهای تولید بی عدالتی می رود.
عدالتخواه ، قبیله گرا نیست و این گفتمان را محدود به یک تشکیلات خاص نمی داند و از طرفی تنزه طلب هم نیست و اگر در موضعی با جریانی اشتراک پیدا کرد به هر قیمتی خودش را جدا نمی کند. عدالتخواه جریانی و گفتمانی عمل می کند و نه فرقه ای و گروهکی. عدالتخواه اگر دید جریانی حرف های رادیکال می زند برای حفظ ژست آوانگارد لزوما حرف تندتر نخواهد زد؛ و تند بودن یا کند بودن برایش اصالت ندارد و آنچه مهم است محتوای انقلابی است که لزوما در همه جا به معنای حرف های تند نیست؛ که البته جاهایی لازمه انقلابی عمل کردن حرف های تند و محکم است.
جریان عدالتخواه همزمان هم صدای مردم و مستضعفین است و هم مدافع نظام. کاملا آتش به اختیار عمل می کند و کاری به بخشنامه ها و بولتن ها و فرامین از بالا به پایین ندارد اما مطالبه اش درون گفتمانی و نقدش نه معارضه بلکه اصلاح گرایانه است. عدالتخواه از طرفی بدون ترس از برچسب های محافظه کاران دنبال مطالبات به حق مردم و مستضعفین است و از طرفی نیز بدون ملاحظه و روشنفکربازی و بدون ترس از برچسب خوردن حکومتی و سیستمی و امثالهم بلند و رسا از نظام جمهوری اسلامی دفاع می کند.
نهایتا گفتمان عدالتخواهی نه مانند انقلابی نماها براساس اندیشه های التقاطی و خود اجتهادی و یا نگاه های کاریکاتوری به دین و مساله عدالت که موجب دگردیسی فکری آن ها و دوری از اندیشه و سیره عملی امام راحل و امام خامنه ای گردیده ، بلکه براساس یک منظومه فکری عمیق و چارچوب دار که از امامین انقلاب اسلامی بهره گرفته شده، متکی است و عدالتخواهان براساس آن گفتمان اصیل یعنی اسلام ناب می اندیشند و عمل می کنند.
Sorry. No data so far.