عابدان کهنز، تلفیقی از چند روایت در دل یک فراروایت است.

مسجد، انسان، خانواده، مبارزه و روایت‌های مهمی مانند اینها، هر یک به تنهایی قابل توجه‌اند.

اما فراروایتی که این مستند را از آثار مشابه، متمایز می‌کند، روایتِ #شدن است. شدن، در لحظه لحظۂ این مستند و آدم‌ها و کنش‌هایشان دیده می‌شود. اینجا، تمام آدم‌ها در حال حرکت‌اند. بالاتر از این، نه تنها خود حرکت می‌کنند، محیط و دیگران را نیز به حرکت فرامی‌خوانند. اینجا نوجوانها در کمترین زمان به تجربۂ بزرگسالان می‌رسند.

و اینچنین است که یکی از پی دیگری، در مخاطره‌انگیزترین میدان‌های زمانه حاضر می‌شوند و سر و جان می‌بازند.
عابدان کهنز را می‌توان نسخۂ گشایش در وضعیت امروز دانست. نباید در اجزایش متوقف شد. همه‌اش را باید دید.