امروز واقعاً بعد از مدت‌ها از دیدن یک فیلم به وجد آمدم. بعد از آژانس شیشه‌ای و اخراجی‌های ۱، سومین فیلمی است که دوست دارم بار ها ببینم و دیالوگ‌های آن را بنویسم. سال‌ها است که حال و هوای سینما نیازمند یک چنین فیلم هایی است که بتواند فضای لوس و متملق یا سیاه و بی‌حیای سینما بازان را تکان دهد. فیلمی که نه سیاه نمایی است، نه ناله‌ی الکی است، نه به رابطه عاشقانه و جنسی برای دیده شدن فیلم ضریب داده و نه شخصیت تخیلی از بسیجی ارائه داده، نه مشوّق ایجاد ناهنجاری برای مطالبات متوهمانه است و نه مخدر فریاد توده‌هاست.
شاید از لحاظ فنی یا هرچیز دیگر، در حد آثار سینمایی حاتمی کیا و ده نمکی و مهدویان نباشد، اما خط شکنِ جریانی است که باید ایده آل آن بعد از چند اثر پدید بیاید. این فیلم در خط مقدم گفتمان سازی مسئله عدالت طلبیِ بچه بسیجی‌های خمینی و خامنه‌ای است و برای آن که دیدن_این_فیلم_دیگر_جرم_نباشد و فرهنگ بدنه‌ی عمومی به این سمت تغییر کند، باید از آن حمایت شود. فلذا به سهم خودم از همه دعوت می‌کنم که با تبلیغ و حمایت رسانه‌ای و لسانی و حتی میدانی، نگذارند از اکران و دیده‌شدن آن جلوگیری شود.
✅ @teribon
Sorry. No data so far.