تریبون مستضعفین – با توجه به جایگاه ویژه رسانه و بالاخص سینما و تلویزیون در زندگی امروزی و تاثیر آن بر فرهنگ و اخلاق در جامعه، نمی توان به راحتی امواج این جعبه جادویی را در ارتقاء سطح کیفی ارتباطات و ذائقه‌های مختلف نادیده گرفت. در صد سال گذشته با تغییر در شیوه های ارتباط جمعی و حتی تغییر در ترکیب شغلی جامعه شاهد ظهور و اوج گیری سینما گران را به عنوان قشری محبوب و سر شناس و بالتبع تاثیر گذار بودیم. امری که شاید در ابتدای پیدایش سینما هیچ کس چنین انتظاری را نداشت. روزی مردم فقط جهت تفریح و پرکردن اوقات فراغت به سراغ سینما می رفتند و تصور نمی شد کسانی که وظیفه ای جز سرگرم کردن تماشا گر نداشتند روزی آنقدر مطرح شوند که رئیس جمهور آمریکا یکی از آنان باشد و محبوبیت آنان با پر نفوذترین افراد جامعه برابری کند.
این قشر به راحتی توانستند مدیریت احساسات مردم را بدست گرفته و در قالب شخصیت های داستان مردم را به تبعیت از این نماد ها وادارند. نماد هایی که گهگاه برخاسته از فرهنگ های کهن بودند و بازیگر تجسم شخصیتی آرمانی می شد، پهلوانانی که مردم سالها با داستان های آن زندگی می کردند. اندکی نگذشت که حرکات، رفتار ها و حتی شیوه گویش شخصیت ها به عنوان الگوی رفتاری مردم پذیرفته شد. اما کم کم بازار پهلوانان سینمایی سرد شد و کفگیر شخصیت های آرمانی به ته دیگ خورد، کارگردان ها و نویسندگان به تدریج به پردازش شخصیت های معمولی تر که داستان زندگی ساده ای داشتند و تنها قهرمان زندگی خویش بودند، روی آوردند. شخصیت هایی که مثل بقیه می گفتند می خندیدند اشتباه می کرد و گه گاه شیطان آنها را گول می زد! نمی توان نظر دقیقی داد که چگونه اما مخاطب دیگر قادر به تمایز بین شخصیت های نمادین اساطیر و این شخصیت های ساده نبود و کم کم آن شخصیت های آرمانی که نقال ها در چایخانه برای مردم رسم می کردند جای خود را به مردمی عادی دادند بدین ترتیب بعد از اندک مدتی قلب در اساطیر به قلب در آرمانها انجامید، آرمان های روزمره ی انسانی که حتی می توانست تمام دغدغه اش بدور ماندن از دغذغه باشد.
داستان ها ی کهن با تمام زوایا و شخصیت های آن نمادی بود از اقتدار و ایستادگی یک ملت، تاریخ شفایی زندگی کسانی که ارزش ماندگار شدن را داشتند و هرچه بیشتر می ماندند کامل تر می شدند و پس از سالها خود تجسم یک ملت می شدند مجسمه ای از آرمان ها و آرزو ها که مردم سعی در نزدیک کردن خود به آنان داشتند، سنگ معیاری که هر کس خویش را با آن می سنجید.
هرچند در این امر تعدادی انگشت شمار از آثار سینمایی مستثنی می شدند اما می توان گفت که دیگر خبری از آن قهرمان ها نبود…
اما این پایان ماجرا نبود، کم کم شخصیت محوری جای خود را به بازیگر محوری داد. دیگر شخصیت ها نبودند که مردم را به سینما می کشیدند که بازیگران در خط مقدم تبلیغات محصولات سینمایی بودند. وکم کم به دلیل جایگاه اجتماعی – به عبارتی شهرت، اعتبار و احترام بدست آمده از سینما – و وضعیت اقتصادی این قشر که داشتن آن آرزوی بسیاری از مردم علی الخصوص جوانان بود، بازیگران به نام قشری موفق به عنوان الگو در جامعه مطرح شدند. و ویترین جامعه را قبضه خویش کرده و از طرز لباس پوشیدن تا گفتار و رفتار مردم تحت تاثیر آنان قرار گرفت.
اما سوال اینجاست که آیا این الگو ها به مانند الگو هایی که در گذشته مطرح شد واقعا در جهت اعتلای جامعه هستند؟
ادامه دارد
Sorry. No data so far.