نقاط اشتراک دو فرقه به ظاهر دشمن «وهابیت» و «انجمن حجتیه»!

تریبون مستضعفین- چنان‎چه می‎دانیم، حجتیه‌ای‌ها، سال‎هاست که بزرگترین دشمن «شیعه» را «وهابیت» می‎دانند و با استفاده از شبکه‎‎های ماهواره‎ای و سایت‌‎های متعددشان – به‎زعم خود – به مبارزه با ایشان مشغول‌اند و همچون گذشته هر خطی جز این خط را انحراف از اولویت‌‎ها و اصول ولایتی‌بودن می‎دانند!

کسی در انحراف و خباثت وهابیون حرفی ندارد و چنان‎چه مبرهن است، یکی از خطرهای فعلی که «جهان اسلام» را تهدید می‎کند، این فرقه جعلی استعمار‎ساخته است و البته هر وهابیت‌ستیزی انجمنی نیست، اما سخن بر سر آن است که وهابیت‎ستیزی باید به سبک چه‎کسی يا چه كساني صورت پذیرد؟! سبک امام و رهبری و عالمان بصیر شیعه یا سبک حجتیه‌ای‌ها؟! شاید در بازخوانی مدل بهاییت‎ستیزی انقلابیون و حجتیه‌ای‌‎ها در قبل انقلاب، درس‌‎های خوبی نهفته باشد.

آن‎چه در این مجال بدان خواهیم پرداخت، مقایسه «وهابیت با اهل سنت اصیل» و «انجمن حجتیه با شیعیان اصیل»، و توجه به نقاط اشتراک این دو دشمن به‎ظاهر خونی(!) است. در خلال مباحث، نکاتی را پیرامون سئوالات فوق نیز متذکر می‎شویم:

اصل‌سازی فروع
هر دو فرقه، این ویژگی را دارند که از برخی فروع، اصل ساخته‌اند و چنان آن را گسترش داده‌اند که به حیاتی‌ترین مسأله بدل شده و از این‎رو از دیدن مشترکات بازمانده‌اند. وهابی‌ها، شیعیان را خطر اصلی جهان اسلام معرفی می‎کنند؛ حال آن‎که حداقل در مسائل اساسی چون اعتقاد به خدا، پیامبر، قبله، کتاب و حتی بسیاری از مسائل فقهی با او اشتراک دارند! انجمنی‌‎ها نیز در این‎سو همان کار را کرده‌اند!

ناگفته نماند که سیاست خطرناک «وهابی‌نمایی اهل سنت» در جهت سد شدن راه تقریب شیعه و سنی، سیاست استعماری کثیفی است که چند سالی است پیگیری می‎شود و اتفاقا انجمنی‌‎ها نیز به استقبال این تله رفتند و برای بستن راه وحدت مذهبی، به وهابی‌نمایی همه اهل سنت دامن زدند!

بدیهی است که یکی از دشمنان مهم ما وهابیت است، ولی چون اولویت‌نشناسی و تغییر جای اهم و مهم، ویژگی اصلی انجمنی‌هاست، از این دشمن به مهمترین دشمن تعبیر کرده و سیاستگذاران بین‎المللی ظلم و فساد را به فراموشی سپرده‎اند! بر همین مبنا با وهابیونی که شیعه را دشمن اصلی خود می‎انگارند نیز می‎توان محاجه کرد و پرسید که آیا حتی بر اساس اصول قرآن و سنت، مبارزه با مستکبرانی که این‎گونه در حال استثمار جهان و کشتار مسلمانان‌اند، بر مبارزه با شیعیان تقدم ندارد؟!

ظاهربینی و جزیی‌نگری
هر دوی این جریانات، مبتلا به مرض جزیی‌نگری و ظاهربینی‌اند. برخی نگرش‎های غلط و رفتار‎های بدون اولویتی که از این جریانات دیده می‎شود، ریشه در جزیی‌نگری و ظاهربینی آنان دارد. این جریانات فارغ از رفتار متقابلانه‌شان با یکدیگر، تمایزی نیز نسبت به هم‌طرازان خود دارند که عمده آن همین نگرش مناسکی به دین است. نگاه فردی، بسته و متحجرانه به دین باعث شده تا حساسیت‌‎های اینان نیز به سمت و سویی خاص گرایش یابد.

هر دو گروه نسبت به هر نوع اجتهاد روزآمد از دین موضع می‎گیرند. البته این بدیهی است، آن‎که نگاهی صرفا فردی و به‎دور از لوازم نگرش‎های حکومتی به آموزه‎‎های دینی دارد، در مقابل موضوعات جدید، پاسخگو نخواهد بود، لذا در برابر آن‎‎ها مواضعی نامناسب خواهد گرفت. تأکید این جریانات بر دوری از مسائل سیاسی مهم مبتلا‎به جهان اسلام و کشور‎های مسلمان، نشانه‎ای دیگر از این نوع تفکر است.

انجمنی‌‎ها که چنین سینه‌چاک شیعیان‌اند، در نقاطی حساس، پرده رسوایی‌شان به کنار رفته و صورت حقیقی‌شان هویدا شده است! حزب‌الله لبنان با این‎که شیعه است، ولی چون در مقابل صهیونیست‌‎های خبیث و نه مثلا وهابی‌‎ها می‎جنگد، شایسته تقدیر جانانه و حمایت مردانه نبوده و شیعیان مظلوم کویته پاکستان نیز به جرم حضور در راهپیمایی روز قدس، به‎دلیل حضور در اقدامی سیاسی، بایسته حمایت و دادخواهی نيستند! در آن سو نیز حزب‌الله لبنان و حماس، با این‎که مردانه در مقابل صهیونیست‌‎ها جنگیده‌اند، اما به‎دلیل آن‎که از خط اصلی(!) مبارزه فاصله داشته‌اند، توسط علمای وهابی تکفیر می‎شوند!

انحراف از خط اصیل
هر دوی این جریانات، جریاناتی انحرافی‎اند. بدین معنا که از خط اصیل شیعه و سنی فاصله بسیار دارند. انجمنی‌‎ها آن‎که را علیه وهابیت اقدام می‎کند، اصیل می‎دانند ولی اگر طلبه‎ای در حال جهاد در راه اعتلای نام اسلام در جهان و تحکیم جایگاه حکومت اسلامی باشد، او را آخوند حکومتی و جیره‌خوار و منحرف می‎نامند!

وهابیت نیز انحرافی اساسی از جریان اصیل اهل سنت دارد. جریان ارزشمندی که از دیرباز حب اهل‎بیت را با خود داشته و در کنار شیعیان به مبارزه با ظالمان جهان مشغول بوده و امروز نیز همان راه را ادامه می‎دهد؛ آن‎چه امروز در حرکت مجاهدان حماس و جهاد اسلامی یا کشتی آزادی ترکیه و… به‎خوبی مشهود است؛ تا جایی‎که می‎توان آنان را شیعیان سیاسی و سنیان فقهی نامید.

مشکوک و استعمارساخته
هر دوی این جریانات بنا بر اظهارات صریح بزرگان و همچنین برخی کد‎های تاریخی، مستقیما یا غیرمستقیم، متأثر از سیاست‌‎های خباثت‌آلود استعمار بوده‌اند که از بدو تشکیل می‎توان مصادیق همسویی آنان با سیاست‌‎های استعماری را رصد کرد. البته بدیهی است که سازه‎‎های استعماری نیز باید بر روی بستر‎هایی مناسب بنا شوند که نگرش‎‎های خاص و غلط موجود، همان بستر‎ها بوده که استعمار آن‎‎ها را محمل گسترش آن فکر غلط قرار داده است.

یاور عملی استکبار
این دو جریان در نتیجه کارهایشان نیز اشتراک دارند که آن همراهی عملی با سیاست‌‎های مستکبران جهان کنونی است. این‎که عالِم نادانی در بحبوحه اوج‌گیری جریان قرآن‌سوزی که به وحدت مسلمانان در مقابل آمریکا منجر شده بود، به همسر پیامبر (صلی‎الله علیه و آله و سلم) توهین روا کرده و تمرکز را از جنایتکاران بازمی‎گرداند، به چه‎کسی سود می‎رساند؟! این‎که میلیون‌‎ها مسلمان که شأن‌شان از کعبه بالاتر است، در عراق و افغانستان و فلسطین و سودان در حال هتک حرمت و کشتار باشند و باز حکم به تکفیر شیعیان و انتحار در میان آنان داده شود، همسویی عملی با اشغالگران و صهیونیست‌‎ها نیست؟!

همین‌جا، برخی حضرات در مقام محاجه، یقه‌ات را می‎گیرند که دیدی ما گفتیم وهابیت خطر اصلی است؟! آیا باید این عملیات‌‎های انتحاری را ببینید تا به حرف ما برسید؟! اما از این ساده‌دلان باید پرسید که چرا دست‌نشانده‎‎های انگلیسی وهابیت، شوشتری و محمدزاده و برهان‌عالی و شیخ‌الاسلام را می‎زنند، ولی با این علمای به‎ظاهر دوآتشه دشمن خود، کاری ندارند؟! آیا خطر اینان که به‎ظاهر در حال رسواسازی وهابیت‌اند، برای‌شان بیشتر از کسانی‎که منادی وحدت‎اند و خادم ملت، نیست؟!

به‎نظر می‎رسد عدم نقد رویکرد و مبانی مورد ادعای اینان از شیعی‌گری، کار را به‎جایی رسانده که برخی تصور می‎کنند مسأله «وحدت» صرفا سیاسی است و تفاوت انجمنی‌‎ها با دیگران فقط در ابراز اختلافاتی است که ما معتقدیم مصلحتا نباید بیان کرد! وگرنه ما نیز قلبا به کشتار سنی‌‎ها توسط صهیونیست‌‎ها رضایت می‎دهیم! وااسفا از جهل حاکم و کم‌کاری مفرطی که در زمینه وحدت هست!