تریبون مستضعفین- بازخوانی حکومت امیرالمومنین (2)
در ادامهی بازخوانی حکومت علوی در اولین یادداشت، به بهانه‌های مقدسی که دستاویزی برای اهداف شخصی فتنه گران بود اشاره شد، اینک ابعاد دیگری از این موضوع را بررسی می کنیم؛ باشد که پند گیریم.
1) هنگامی که اصحاب جمل خود را برای -به بهانه – گرفتن انتقام خون عثمان آماده می کردند (در حالیکه خود از عاملین اصلی کشته شدن‌ش بودند)، عایشه نامه‌هایی برای بزرگان کوفه فرستاد، تا آنان را دعوت به جنگ علیه حکومت علوی نماید و اگر نتوانست آنان را جذب خویش کند، حداقل سکوت‌شان را در برابر فتنه‌ای که او و همراهانش شعله ورکرده بودند، جلب نماید. در یکی از این نامه‌ها را به زید بن صوحان نوشته بود: «وقتی نامه‌ی مرا دریافت کردی خود را برسان تا یار ما باشی، و اگر این عزم را نداری لااقل مردم را از علی دور کن که کسی به کمک او از کوفه بیرون نیاید»
زید چون نامه‌ی عایشه را خواند، هوشمندانه گفت: تو را به چيزي فرمان دادهاند و ما را به چيزي ديگر ؛ امّا تو به کار ما پرداختهاي و به ما فرمان ميدهي که به کار تو بپردازيم. به تو فرمانِ در خانه نشستن داده شده و به ما فرمانِ جنگيدن تا رفع فتنه. (ای عایشه من زمانی فرزند خالص تو هستم (و تو ام‌المومنینی) که از جنگ به کنار روی، و به خانه‌ی خود برگردی، و الا من اولین نفری خواهم بود که در صف دشمنان تو قرار می گیرد ) . زید، خود را به حضرت رساند و در همان جنگ به شهادت نازل شد.
2) این در حالی است که کوفه تحت فرمانروایی( ابوموسی اشعری) کسی بود که با وساطت‌ت مالک اشتر از فرمانروایی کوفه عزل نشده و ابقا گردید. از طرفی ابوموسی نه تنها خود را کمتر از علی (علیه اسلام) نمی دانست بلکه نسبت به معارف رسول الله خویش را عالم تر نشان می داد و لذا مردم را ملزم به اطاعت خویش می نمود، نه اطاعت از حاکم اسلامی « امیرالمومنین علی (ع)؟». ابوموسی فتنه جمل را اختلافات داخلی قریش عنوان می کرد و به این طریق عاطفه توده مردم را نسبت به قریش بر می انگیخت و جنگ روانی ایجاد کرده بود. وی می گفت این اختلاف حاکمان اشراف قریش بین خودشان است چرا باید مردم کوفه بخاطر آنان وارد جنگ شوند و فداکاری کنند! این در حالی است که ابوموسی به زهد و تقوا شهره و رفتار‌های او برای مردم سرمشق بود.
نامه‌های عایشه و سکوت همراه با مکر ابوموسی باعث شد تا زمینه ای فراهم شودتا اکثر مردم کوفه نتوانند دعوت حضرت را لبیک گویند( با اینکه امیرالمومنین از مردم کوفه امید یاری داشت).
3) در حالیکه امام علی (ع) به قوای نظامی احتیاج داشت و مدام قاصدان برای او از هینه و تدارکات اصحاب جمل خبر می آوردند، حضرت پیوستن هر کسی را در لشگرش نمی پذیرفت. «هنگامی که لشگریان امام علی (ع) بسوی بصره می رفتند تا یاغیگری اصحاب جمل را دفع کنند ، بادیه نشینان زیادی درخواست پیوستن به آنان را کردند، اما امام علی (ع) نمی پذیرفت زیرا ممکن بود در میان آنان کسانی باشند که انقلابیون را علیه عثمان یاری کرده باشند و دشمنان وجود آنان را دستاویز خود قرار دهند ». و اینگونه حضرت از بهانه‌سازی‌های دشمنان و منافقین پرهیز می نمود.
Sorry. No data so far.