تریبون مستضعفین- «آلزایمر» به کارگردانی احمد رضا معتمدی با شروعی پر التهاب مخاطب را با خود همراه می‌کند و بعد به روند ثابت و یکنواخت می‌رسد و تقریبا در ساعت اول فیلم مخاطب با داستانب عادی روبرو می‌شود که بین دو جبهه از شخصیت‌ها جریان دارد و غلبه این دو بر یکدیگر رفت و برگشت دارد. اما پس از آن اندکی ابهام وارد ماجرا می‌شود و تماشا چی را نیز دچار تردید می‌کند.
جدال و کشمکش بین عقل و دل به گونه‌ای در این فیلم به تصویر کشیده شده است، کشمکش بین خانواده‌ای که به شواهد عقلی سعی در رد زنی دارند که به ندای درونش اطمینان دارد، نقش افسر نیروی انتظامی نیز مانند وجدانی بیدار است که بدنبال حق می‌گردد چه نزد عقل باشد چه نزد دل و برای رسیدن به آن از هیچ عملی فروگذار نمی‌کندو باعث تعادل در روند داستان می‌شود.
عملکرد بازیگران فیلم واقعا چشمگیر و در خور تحسین است. شخصیت‌پردازی به گونه‌ای پخته صورت گرفته است و کلید شخصیتی هر کدام برجسته شده و براحتی قابل تحلیل است.
نکات مثبت فوق توانسته‌اند تا حدودی از خود نمایی پایانی سر در گم و گنگ که تماشا چی را در تردید رها کرده و نبرد بین عقل و دل را مغلوبه شده و بی‌نتیجه رها می‌شود، بکاهد. هر چند به نظر می‌رسد فیلمساز در نظر داشته است که دل را پیروز این عرصه معرفی کند اما نتوانسته است علامت سوالی را که در ضمیر مخاطب نقش می‌بندد پاک کند.
در کل این فیلم برای یک بار دیدن تجربه بدی نیست.
Sorry. No data so far.