امام علی (ع) در بخشی از نامه مشهور خود به مالک اشتر که راهی عهده داری استانداری مصر بود نکات قابل تأملی را پیرامون نزدیکان و خویشان مسئولان و حکومتیان بیان کرده‌اند. نکاتی که به نظر می‌رسد در پرتو مهجور ماندن کتاب شریف نهج البلاغه در فضای سیاسی و دانشگاهی کشور ما، از اذهان گم شده‌اند و بازخوانی مجدد آن‌ها می‌تواند راهگشای مشکلات ما در بسیاری از عرصه‌ها باشد.
مولای متقیان (ع) طی این فراز از نامه خود در مورد نزدیکان و افراد حاضر در حلقه نزدیک به حاکمان، خطاب به استاندار مصر می‌فرمایند:
«(ای مالک) برای حاکم نزدیکان و خویشانی است که خوی گردنکشی و خودسری در آن‌ها ریشه دوانده و به کم انصافی در داد و ستد‌ها دستی دراز دارند.
پس تو با قطع اسباب این رفتار‌ها، ریشه آن‌ها را بکن و ریشه شرّشان را برانداز.
(ای مالک) هیچگاه به هیچ یک از افراد نزدیک و خویشاوندت قطعه زمینی واگذار نکن.
نکند کسی از آنان به گرفتن مزرعه و کشتزاری در تو طمع افکند و آنگاه سبب زیان و آزار آن کسی شوند که در کار مشترک و یا در سیراب کردن زمین با آنان همسایه است؛ و آنان بخواهند سختی کار مشترک را به دوش آن همسایگان بگذارند که در این صورت سود سرشار و گوارای آن (در این دنیا) برای آنان و نکوهش و زشتی‌اش در دنیا و آخرت بر توست.
(ای مالک) حق را برای نزدیکانت و برای کسانی از دورترند اجرا کن و در کار اجرای حق شکیبا و (از خداوند متعال) پاداش خواه باش.
(ای مالک) نزدیکان را بگذار تا از حق، هرچه باید به آن‌ها برسد؛ برسد. تو پایان کار را بنگر که با همه گرانی و سنگینی تا چه اندازه (در پیشگاه خداوند متعال) فرخنده و پسندیده است.
Sorry. No data so far.