اولین کنگره افراد و جمعیت‌های مبارز، سال ۱۹۱۹ م در شهر بیت المقدس تشکیل شد قطع نامه این کنگره عبارت بود از: جلوگیری از مهاجرت، شکستن و عده بالفور، پایان دادن به حکومت سرپرستی و وحدت سوریه، با در نظر گرفتن اینکه فلسطین هم جزءسوریه به نام «سوریه جنوبی» است.
جمعیت‌های مسلمان و مسیحی می‌خواستند کنگره دوم را برگزار کنند که مقامات استعماری از تشکیل آن جلوگیری نمودند و کنگره سوم در حیفا و کنگره چهارم در ژوئن ۱۹۲۱ م در بیت المقدس تشکیل شد و تمام مواد قطع نامه‌های دو کنگره سابق را تاکید و تثبیت نمود.
اولین هیات اعزامی فلسطین و اولین کتاب سفید
کنگره فلسطین، هیاتی را برای مذاکره و توضیح وضع فلسطین و مطالبه حقوق قانونی ملت در ماه اوت سال ۱۹۲۱ م به انگلستان فرستاد. این هیات تا سپتامبر ۱۹۲۲ م به فلسطین بازنگشتند و به هنگام اقامت آن‌ها در لندن بود که اولین «کتاب سفید» راجع به فلسطین در ۲۲ /۶ /۱۹۲۲ انتشار یافت.
در قسمتی از این «کتاب سفید» که چرچیل آن را نظر قطعی و نهایی دولت انگلیس درباره فلسطین توصیف کرد این چنین آمده است:
مواد مشروحه زیر که بعد از مشورت با کمیسر عالی بریتانیا در فلسطین و با استفاده از یاداشت های متبادله بین وزیر مستعمرات و هیات نمایندگی جامعه مسلمانان و مسیحیان فلسطین (که مدتی در انگلستان اقامت داشتند) تنظیم شده به عنوان نظر نهایی دولت در باب مسأله فلسطین اعلام می‌شود: تشنجاتی که گهگاه در فلسطین بوجود می‌آید، عمدتاً تاشی از تشویش خاطر اعراب است و قسمت اعظم آن نیز به تفسیرهای اغراق آمیز از مفاد اعلامیه‌ای مربوط می‌شود که در تاریخ دوم نوامبر ۱۹۱۷ م از سوی دولت اعلیحضرت به عنوان اعلام نظر موافق نسبت به تاسیس وطن ملی قوم یهود در فلسطین صادر شده بود.
در این مورد بعضی اظهارات غیر رسمی، مثل اینکه: «قصد از اعلامیه مذکور، ایجاد یک فلسطین کاملاً یهودی است» یا استفاده از عبارتی مثل: «همانند انگلستان که انگلیسی است، فلسطین هم باید یهودی باشد» همواره سبب دامن زدن به تشویش خاطر اعراب بوده است.
درحالی که دولت اعلیرحضرت هیچگاه چنین هدفی در سر نداشته است، و ضمن غیر عملی دانستن اینگونه برنامه‌ها خاطر نشان می‌سازد که:
برخلاف آنچه وحشت هیأت نمایندگی اعراب را فراهم کرده، دولت بریتانیا هرگز و در هیچ زمانی قصد نداشته و ندارد که اعراب ساکن را همراه با زبان و فرهنگشان از فلسطین بیرون براند و یا آن‌ها را تحت انقیاد دیگران در آورد، اعراب نیز باید به سهم خود توجه داشته باشند که مفاد اعلامیه بالفور هرگز مفهوم اینکه «فلسطین باید تبدیل به وطن ملی یهود بشود» را نمی‌رساند، بلکه در آن لزوم «تاسیس وطن ملی یهود در فلسطین» مورد تاکید قرار گرفته است.
ضمناً لازم است به این نکته اشاره شود که: «کمیسیون صهیونیسم» در فلسطین – که در حال حاضر به «هیأت اجرایی صهیونیسم» تغییر عنوان پیدا کرده هرگز در صد نبوده و نخواهد بود تا در اداره امور کشور سهمی به عهده داشته باشد.
همچنان که در مورد صهیونیسم نیز باید گفته شود. علی رغم جایگاه ویژه‌ای که برای آن در ماده چهارم پیش نویس قیم نامه در نظر گرفته شده، «سازمان صهیونیسم» هیچگاه در امور اجرایی کشور نقشی ایفا نخواهد کرد.
اضافه بر این، کلیه شهروندان فلسطینی از نظر قانون صرفاً یک فلسطینی خواهند بود و به هیچ وجه قرار نیست برای هیچکدام از آن‌ها و یا دسته‌ای از آن‌ها، شأن و مرتبه‌ای قانونی ویژه‌ای در نظر گرفته شود.
در مورد بعضی از یهودیان فلسطینی نیز که نسبت به امکان چشم پوشی دولت اعلیحضرت از اجرای سیاست مورد نظر اعلامیه ۱۹۱۷ م دچار واهمه هستند، لازم است بار دیگر تذکر داده شود که: وحشت آن‌ها بی‌مورد است و باید اطمینان داشته باشند که چون مفاد این اعلامیه یک بار در کنفرانس سران دولت متفق در «سان رمو» با دیگر در جریان «پیمان سور» تایید قرار گرفته پس هرگز نمی‌توان در عمل از اجرای مفاد آن سرپیچی کرد…
در مقابل این پرسش نیز که: «پس معنای تاسیس وطن ملی یهود در فلسطین چیست؟ باید جواب داده شود: چنین اقدامی را هرگز نمی‌توان به اعمال ملیت یهودی بر کلیه ساکنان فلسطین تعبیر کرد، بلکه منظور از آن، گسترش هرچه بیشتر جامعه یهودیان موجود در فلسطین – با همکاری یهودیان سایر نقاط جهان، تا بدان حد است که این سرزمین از نظر مذهب و‌نژاد تبدیل به مرکزی برای ارضای غرور و تامین آرزوهای یهودیان شود.
ضمناً در جهت ایجاد زمینه‌ها مناسب برای پیشرفت و تامین شرایط مطلوب جهت تجلی استعدادهای قوم یهود، لازم است به یهودیان تفهیم شود که مسأله تاسیس وطن ملی قوم یهود در فلسطین برایشان ایجاد حق می‌کند، و منظور از آن فقط جلب رضایت خاطر یهودیان نبوده است.
به همین دلیل نیز تاسیس وطن ملی یهود در فلسطین الزاماً نیاز به ضمانت بین المللی دارد و یکی از ضروریات تحکیم و مشروعیت آن هم، اثبات وجود پیوند‌هایش با تاریخ باستان خواهد بود.
البته برای تکمیل این سیاست چاره‌ای جز آن نیست که با تشویق مهاجرت هر چه بیشتر بر تعداد افراد جامعه یهود فلسطین افزوده شود ولی تعداد مهاجرین در هر مقطع زمانی نیز باید تا به آن حد برسد که از ظرفیت اقتصادی کشور برای جذب افراد تازه وارد فرا‌تر رود… ضمن آنکه باید دانست از ابتدای تصرف فلسطین توسط بریتانیا تا کنون حدود ۲۵ هزار نفر به فلسطین مهاجرت کرده‌اند.
Sorry. No data so far.