دیدن جوانان عصر مدرنیته در لباس های بدن نما و تنگ، آرایشهای تند و زننده و موهایی با فرم های غیرمعقول برای هر مسلمانی نگران کننده است اما هر وقت صحبت از مبارزه با این پدیده شوم شده است، اولین ایده ای که به ذهن ها خطور کرده ورود نیروی انتظامی به این حوزه است، البته گاهی این موضوع محل مناقشه بوده است، عده ای گفته اند برخورد و عده ای ساز کار فرهنگی را کوک کرده اند. اما کدام کار فرهنگی؟ چرا هنوز تعریف بنیادین از کار فرهنگی نداریم و وقتی زمزمه ها بالا گرفته تنها به این جملات تکراری که گوش فلک را کر کرده است، رسیده ایم، اما هنوز باد موافق صدای دلنشینش را به گوش ما نرسانده است.
هر سال با نزدیک شدن به فصل گرما دغدغه مسئولان در مورد حجاب بانوان افزایش پیدا می کند و بحث حجاب دغدغه رسانه ها، مردم و مسئولان فرهنگی می شود و در همین راستا طرح امنیت اخلاقی برای مبارزه با بد پوششی در تهران اجرا می شود. اما آیا پوشش نیاز به برخورد امنیتی دارد یا کار فرهنگی می طلبد قضاوت این موضوع با شما، آنچه از نحوه لباس پوشیدن جوانان در سطح خیابان و شهر دیده می شود، مثل بازار مکاره ای می ماند که رنگ به رنگ و هزار رنگ است، دختران و پسران جوانی که از نرم معمول پوشش در جامعه ای اسلامی تبعیت نمی کنند و آن گونه می گردند که به قول خودشان دوست دارند، اما آیا تنها تذکر دادن و یا برخورد امنیتی لازم است یا کار فرهنگی باید انجام داد؟!
اگرچه حجاب در فرهنگ اسلامی مصونیتی برای حفظ زن و مرد و نگهبانی برای کیان خانواده است، اما آیا ما همین فرهنگ مصونیت را توانسته ایم به شکل صریح بدون کلیشه و شعار در نسل جوان نهادینه کنیم؟ چقدر نهادهای فرهنگی متولی امر حجاب برنامه سازنده در تبین الگوی میهنی حجاب ساخته اند؟ یا چه راهکاری را برای تولید کنندگان الگوی ایرانی اسلامی حجاب تبین کرده اند که تولید کننده مبتنی بر نیاز جامعه پوشاک تولید کنند؟
پرداختن به این مبحث که حجاب امر مقدسی است که برای فرد مصونیت ایجاد می کند خوب است، بیان آن هم کسی نمی گوید موضوع بدی است، اما فقط شعار دادن کافی نیست، ما باید جدای از امنیت آفرینی حجاب برای شهروندانمان جدای از جنیست، الگو طراحی کنیم، الگوی ساختاری نه کلیشه ای که فقط در فصل تابستان به آن بپردازیم، نگاهی به لباس اقوام ایرانی، کرد، لر، ترکمن، بلوچ ، مازنی، گیلک، قشقایی نشان می دهد که هیچ کدام از این لباس های میهنی مروج بد حجابی نیستند، بلکه پوششی هستند که علی رغم زیبایی پوشیده نیز هستند، ما نمی گوییم که لباس اقوام ایرانی صد درصد لباس رسمی کشور شود، ولی از طراحان و تولید کنندگان پوشاک این انتظار می رود که با تلفیق لباس های سنتی و جدید پوششی در خور جامعه ایرانی اسلامی طراحی کنند که آن لباس پوشش بخش وسیعی از جامعه باشد و نمادی بر ایرانی اسلامی بودن باشد، البته این سخن گزافی هم نیست که بگوییم تولید کنندگان باید از سوی متولیان امور فرهنگی به صورت عملی و تئوری توجیه شوند، یعنی مسئول فرهنگی با گذاشتن جلسات ممتد با تولید کننده پوشاک با بررسی و در نظر گرفتن همه جوانب کار که هم به نفع تولید کننده پوشاک باشد و هم به نفع فرهنگ عمومی حجاب به این نتیجه برسند که ارایه یک طرح واحد پوشاک الزامی است و نیاز ضروری جامعه ایرانی و اسلامی است.
همانطور که همگان می دانند قانون ساماندهی مد و لباس سال 85 در مجلس به تصویب رسید و ابلاغ شد و سرانجام در سال 87 علل عدم توفیق در این زمینه مورد بررسی قرار گرفت و منجر به تصویب نامه‌ای از سوی هیئت وزیران شد که در آن تکلیف دستگاه‌های مختلف دولتی در این زمینه را مشخص کرده بود. در سال 88 آیین نامه اجرایی برای این قانون در نظر گرفته شد و پژوهش‌های لازم در خصوص این موضوع انجام شد. با شکل‌گیری کارگروه مد و لباس و برگزاری چندین جلسه تخصصی در این زمینه انتظار می‌رود با گذشت 4 سال از تصویب این قانون، گام‌های عملی را در این راستا برداشته شود، در اواخر سال 89 معاونت هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی متولی ساماندهی مد و لباس کشور شد، اساس‌نامه «بنیاد ملی مد و لباس» نیز به تصویب رسید و به شورای عالی انقلاب فرهنگی ارائه شده است و با راه‌اندازی این بنیاد شاید بتوان با ضمانت اجرایی بیشتری، از طراحی و تولید لباس‌هایی با معیارهای ایرانی اسلامی حمایت کرد.
همانطور که متون دینی و تاریخی ما همواره بر امر حجاب تاکید فراوان داشته اند و همان گونه که کارکردهای مثبت حجاب بر هیچ کس پوشیده نیست، همگان می دانند لباس زن ایرانی از عهد باستان به گونه ای بوده که وقار، سنگینی و نجابت در آن کاملا مشهود بوده و در طول سالیان دراز به همان شکل نسل به نسل، به نسل بعدی منتقل شده است، اما در دوران پهلوی رضاخان که می خواست درهای ترقی را به روی ملت ایران بگشاید و ایران را کشوری متمدن جلوه دهد بعد از سفر به ترکیه و دیداربا آتاتورک به این نتیجه رسید که حجاب از سر زنان ایرانی بردارد که با مقاومت مردم و علما روبرو شد و متاسفانه در این راه از ابزار خشونت هم بهره برد و شاید بتوان گفت یکی از موضوعات که ناتوانی وی را در حکومت داری و نشناختن لایه های جامعه نشان داد، همین امر برداشتن اجباری حجاب بود که با مقاومت زیادی از سوی مردم روبرو شد، چرا که بافت سنتی مردم ایران اصولا انسان هایی متدینی بودند که لباس هایشان حجاب داشت و در برابر این تغییر موضع گرفتند که با سرکوب از سوی حاکمیت روبرو شدند، افراط و تفریط در مقوله ای فرهنگی به نام حجاب نقصان هایی را در پی دارد چرا که کار فرهنگی زیر بنایی و اصولی باید به آن پرداخته شود، اگر الان می بینیم که در جامعه بد پوششی رواج پیدا کرده باید فرهنگی به آن بپردازیم، فرهنگی ریشه یابی کنیم، اگر چه اثرات بدحجابی و بد پوششی مستقیم گریبان جامعه و خانواده ها را می گیرد و نتیجه اش می شود آسیب اجتماعی، ولی به هر صورت کار فرهنگی می طلبد.
ترویج امتیازات حجاب در مدارس، دانشگاه و محیط های فرهنگ عمومی به صورت ملموس و عینی و بر اساس متد بومی و منطقه ای، حمایت از تولید کنندگان پوشاک ایرانی اسلامی ، دادن یارانه به تولید کنندگان پوشاک ملی برای تولید پوشاک ارزان متناسب با هر صنفی ، تاسیس نهاد متولی امر حجاب می تواند به عنوان راهکارهایی از سوی متولیان امر فرهنگ حجاب مورد توجه قرار گیرد.
نگاه عمیق و جامعه شناسانه به پدیده بد پوششی در ایران و دیگر کشورها در عصر حاضر نشان می دهد که با توسعه رسانه های الکترونیکی و مخابراتی و ماهواره ای جهان به دهکده ای تبدیل شده که ساکنان آن دارند از یک سبک و الگو در تفریح، سرگرمی خوراک و پوشاک پیروی می کنند، دامنه این حل شدن و گستردگی چنان است که کشورهایی مثل ما که دارای فرهنگ غنی ایرانی و اسلامی هستند باید با ارایه راه حل هایی عمیق نسل جدید و جوان را چنان با فرهنگ، آداب و رسوم خود آشنا کنند که به دنبال فرهنگ های مهاجم که جامعه را از هویت دینی و ایرانی خود دور می کند، نرود، لازمه حل نشدن در فرهنگ مهاجمی که پوشاک، خوراک و حتی نوع عقیده و ایده را تغییر می دهد، نهادینه کردن فرهنگ خودی با شیوه ای جدید و نو هم در طرح و هم در ارایه است، چرا که اگر ما نتوانیم فرهنگ بومی خود را در مقابله با این پدیده واکسینه کنیم نه تنها کیان خانواده ها بلکه فرهنگ بومی خود را هم نابود کرده ایم، ارایه الگوی واحد پوشاک ایرانی و اسلامی از سوی طراحان لباس و حمایت طرح از سوی متولیان امر فرهنگ عمومی حجاب می تواند راهی برای برون رفت از چالشی به اسم بد حجابی باشد که این روزها گریبان جامعه ایرانی اسلامی را گرفته است.
با این همه باید ببینیم نتایج طرح امنیت اخلاقی که از 25 خرداد به طور همزمان در تهران و استانهای مازندران و گیلان به اجرا درآمده می تواند این امیدواری را در مردم ایجاد کند که با پدیده بدحجابی جوانان در اماکن عمومی مواجه نباشند.
Sorry. No data so far.