تریبون مستضعفین – حسین رنجبر
پس از این‌که به همت عالی مسئولان فدراسیون فوتبال «عقده‌ی ملی» المپیک رفتن تیم ملی فوتبال امید، 40 ساله شد (تازه اول چهل چهلی‌شه!)، جا دارد به این بپردازیم که جواب‌های احتمالی سایر کشورها در مواجهه با چنین اتفاقی چه خواهد بود:
ژاپن: مسئول فدراسیون، نایب رییس و سرپرست تیم هاریگیری(خودکشی با شمشیر) می کنند. رییس جمهور در یک برنامه تلویزیونی حاضر میشود و تعظیم کرده از مردم عذر خواهی میکند. او قول میدهد که دیگر تکرار نشود.
چین: تعداد زیادی کارمند هستند که در این قضیه مقصر شناخته میشوند. همه 1000 نفری که در دریافت و تحویل نامه نقش داشته اند حق بچه‌دار شدن را تا آخر عمر از دست می‌دهند.
آلمان: اصلا فکرش را نکنید! هیچ نامه‌ای در نظم آلمانی قابل گم شدن نیست!
ایتالیا: برلوسکنی به جای کارمند زنی که در گم شدن این نامه مقصر شناخته شده است، همه مسئولیت قضیه را می‌پذیرد! قضیه کمی مشکوک است!
رژیم غاصب صهیونیستی: در عوض این جنایتی که بر ضد ملت یهود انجام شده است، به مرزهای فلسطین حمله کرده و صد زن و کودک بی‌گناه و جنایتکار را به قتل می‌رسانند!
ایالات متحده: معلوم میشود شخص مقصر در قضیه از یک کشور مخالف آمریکا بوده و با گروه‌های تروریستی ارتباط دارد. آمریکا به کشور مولد آن کارمند حمله میکند.
لیبی: قذافی – در حالی که عینک ریبن به چشم دارد – اعلام میکند که او در فوتبال هیچ کاره است و خودش در صف مخالفان این اتفاق قرار دارد! همچنین وی تهدید به حمله به کشور «فیفا» میکند!
عربستان: دست ده نفر را قطع میکند.
و اما در ایران اتفاق ابعاد وسیع‌تری دارد و گروه‌ها و شخصیت‌های مختلف واکنش‌های متفاوتی نشان می‌دهند:
کفاشیان: من خجالت می‌کشم اما استعفا نمی‌دهم. (در حال خندیدن! در ضمن این جمله از ما نیست و واقعا خودشان فرمودند!)
کارلوس کیروش: یک ربع سکوت! (بنده خدا شکه می‌شه!)
جامعه روشنفکری: اساسا…اصولا…در اصل…ما فکر می‌کنیم…از منظر علمی… ببخشید قضیه چیه؟
تیترجراید: امیدهای بر باد رفته!
عوامل فتنه: این اتفاق نشانه تعهد و پایبندی مردم به جنبش ماست!
جریان انحرافی!: ضمن عذر خواهی از مردم محل ظهور تمدن ایران، چنین اتفاقاتی در آینده دیگر تکرار نخواهد شد، این دفعه هم البته مسئله خاصی نیست، حل میشود. ایشان با اختیار تام به زودی به مقر فیفا سفر خواهند کرد!
Sorry. No data so far.