از فرش قرمز تا سفره های افطار

تریبون مستضعفین – مراسم فرش قرمز، سنتی غربی است که چندی پیش به بهانه کمک به فروش فیلم‌های در حال اکران با فرش قرمز فیلم «محاکمه در خیابان» آغاز شد. اما تجربه پهن کردن این فرش نشان داد که تنها تاثیری که برسینما ندارد جذب مخاطب است.

روند غربی حاکم بر این رویداد تبعات خویش را به هرحال به همراه خود وارد سینمای ایران کرد، ترویج بد حجابی و شباهت این مراسم به شوی لباس از کمترین تبعات این مهمان ناخوانده سینمای ایران است.

الگو سازی کاذب، تایید و تاکید بسیاری از رفتار‌های اشتباه قشری که نام هنرمند را یدک می‌کشند از دیگر آسیب‌های این فرهنگ وارداتی است که می‌تواند برای جوانان بسیار مضر باشد.

و در ‌‌نهایت تجمل گرایی و صحه گذاشتن بر زندگی پر تجمل را نیز باید از دیگر جنبه‌های تهاجم فرهنگی مستتر در این مراسم دانست.

هر چند اجرای این مراسمات با برخورد و موضع گیری‌های به جای بسیاری تا کنون همراه شده است، اما هیچ چیز نتوانسته این شوالیه سرخ جنگ نرم را از پیشروی در دل پایتخت بازدارد.

با حلول ماه مبارک رمضان و داغ شدن بازار افطاری‌ها، دست اندرکاران فیلم‌های در حال اکران نیز از این فرصت استفاده کرده و در ابتکاری نو به افطار با مردم در سینما‌ها پرداختند.

حال باید دید چه چیز هنرمندانی را که بر فرش قرمز ظاهر می‌شدند، از آن طرف زنجیر به این طرف بکشاند و این بار در میان مخاطبین و مردم قرار دهد.

همراهی این سفره‌های افطار با فروش بلیط توسط یک کارگردان خبر از تجربه‌های جدید برای برقراری ارتباط بین هنرمند و مخاطب را می‌دهد.

هر چند نمی‌توان این اتفاقات را آن هم با مختصات کنونی آن که شامل اختلاط در افطاری‌ها و باز هم پوشش‌های نامناسب بازیگران می‌شود، بازگشت اهالی هنر به ارزش‌های اسلامی دانست، اما برگزاری چنین برنامه‌هایی نوید این امر را می‌دهد که آگاهی هنر مندان از قشر مخاطب بیشتر شده و دریافته‌اند ژست‌های روشنفکری دیگر برای جذب مخاطب جوابگو نخواهد بود.

به نظر می‌رسد سینما گران که از کارکرد فرش قرمز نا‌امید شده‌اند قصد جایگزینی فرش قرمز را با سفره رنگارنگ افطار دارند و این سفره‌ها تنها وسیله برای شلوغ‌تر شدن گیشه‌ها هستند و تنها استفاده ابزاری از آن مد نظر برگزار کنندگان بوده است.

این امکان هنگامی پر رنگ‌تر می‌شود که وضعیت اکران فیلم‌هایی که میزبانی این سفره‌ها را به عهده دارند را مد نظر قرار دهیم.

به هر حال اظهار نظر در این امر به سادگی امکان پذیر نیست و نمی‌توان انگشت اتهام را به سادگی به سمت کسی نشانه رفت، اما این ابتکار جای آن را دارد که با توجه مسیولین، الگویی جدید را برای بهبود رابطه مخاطبین و سینما گران پدید آورد که مقتضیات فرهنگی کشور را نیز بر می تابد و با کنترل و نظارت بیشتر، آسیب‌های موجود فعلی نیز بر طرف شود.