محمد یلماز
رسانه‌های ضدانقلاب خبری را منتشر کردند مبنی بر مخالفت خالد مشعل با موضع رهبر انقلاب در موضوع فلسطین. کاری به پوچ بودن این ادعا ندارم که پیش از این به آن پرداخته شده است (+)، و صحبت‌های امروز اسماعیل هنیه هم تأیید دیگری است بر خیالی بودن این خبرسازی پادوهای رژیم صهیونیستی.
می‌خواهم از عادی شدن پیروزی‌های جمهوری اسلامی برای‌مان بنویسم. می‌خواهم بگویم که اتفاقاً خیلی طبیعی بود که آن خبر ضدانقلاب واقعیت می‌داشت، و آن‌چه جالب است و واقعاً جای تحسین دارد (اما برای‌مان عادی شده و به آن توجه نداریم)، این است که جمهوری اسلامی توانسته با تدابیر مختلف حماس (یعنی نماینده‌ی اکثریت قاطع مردم فلسطین) را محکم در موضع خود نگه دارد. آن هم در شرایطی که:
– عده‌ای برای جبران شکست‌شان در فلسطین شعار وحدت را بر سر نیزه کردند و هنوز چند ماه از توافق نگران‌کننده‌ی حماس با فتح نمی‌گذرد.
– جناح اسلام آمریکایی منطقه با تبلیغات زیاد سعی در معرفی خود به عنوان مخالف معتدل اسرائیل دارد؛ و توانسته موفقیت‌هایی را هم در فریب مردم منطقه (و فلسطین) کسب کند.
– غرب‌گراها و رسانه‌هاشان در منطقه که با حیله‌گری‌های حرفه‌ای‌شان بیگانه نیستیم، آتش توپخانه‌ی شدیدی روی افکار عمومی مردم منطقه (و فلسطین) می‌ریزند برای جدا کردن مردم فلسطین از آرمان‌های انقلاب اسلامی (ولو با عدول از مواضع خودشان).
– سوریه که پشتیبان و مقرّ حماس است، با توجه به آشوب طراحی شده توسط آمریکا و سعودی‌ها در وضعیت عادی نیست، و تحت فشارهای جدی داخلی و خارجی قرار دارد.
– سلفی‌ها با پررنگ کردن اختلاف شیعه و سنی، به تحریک مردم فلسطین و حتی برخی اعضای ارشد حماس برای جدا شدن از ایران می‌پردازند.
– و غربی‌ها و همراهان‌شان در منطقه مکرشان را جمع کرده‌اند و با طراحی بازی «درخواست تشکیل دولت فلسطین توسط محمود عباس»، -به زعم خودشان- بازی «باخت-باخت»ی را به جمهوری اسلامی (و همراهانش در منطقه) تحمیل کرده‌اند. مثلاً ببینید تحلیل BBC را در این زمینه، و امیدواری و خوشحالی‌شان را از گیر انداختن ایران با این حیله:
در مورد مساله تشکیل کشور مستقل فلسطینی، قضیه متفاوت است، چون سیاست جمهوری اسلامی منحصر به فرد است و شعار “نابودی اسرائیل” یا “فلسطین فقط مال فلسطینی‌هاست” را حتی متحد استراتژیک ایران در جهان عرب، یعنی سوریه هم، قبول ندارد.
با ارائه درخواست محمود عباس، دشواری جمهوری اسلامی ایران در تداوم موضع کنونی‌اش دو چندان خواهد شد. زیرا درخواست محمود عباس نهایتاً برای رای‌گیری به مجمع عمومی ارائه خواهد شد. رای منفی جمهوری اسلامی در این حالت جز مخالفت با تشکیل کشور مستقل فلسطینی تلقی نخواهد شد و انزوای بیشتر ایران در منطقه و جهان از پیامدهای آن خواهد بود. ضمن آنکه مخالفت آشکار و عیان با طرح محمود عباس، عملاً جمهوری اسلامی را بیش از همه در کنار اسرائیل و آمریکا قرار می‌دهد، یعنی همان کشورهایی که رهبران تهران سیاست خاورمیانه‌ای خود را در تقابل ۱۸۰ درجه‌ای با آنها تعریف می‌‌کنند.
اما اگر ایران هم مثل اکثریت قریب به اتفاق کشورهای جهان با رای مثبت به استقبال درخواست محمود عباس برود و در عمل کشور مستقل فلسطینی را در مرزهای ۱۹۶۷ به رسمیت بشناسد، تکانه‌ای بزرگ را متوجه ارکان سیاست سی ساله خود در مناقشه خاورمیانه خواهد کرد.
طرح محمود عباس ظاهر خوب برای فریب افکار عمومی را دارد، و مخالفت‌های صوری آمریکا و رژیم صهیونیستی با آن، این جلوه را تکمیل می‌کند، به خصوص که نسخه بدل‌های اسرائیل‌ستیزی در منطقه (محمود عباس، اردوغان، و حتی آل سعود!) هم به خاطر این طرح برای آمریکا خط و نشان کشیده‌اند!
سال‌هاست جنگ بسیار مهم و نابرابری در مرکز سیاسی دنیا، یعنی فلسطین -که به تعبیر اوباما امنیت‌ش (امنیت اسرائیل) خط قرمز آمریکاست- بین جمهوری اسلامی و دنیای غرب در جریان است. تبدیل کردن جریان مقاومت اسلامی به جریان غالب فلسطین کار دشواری بود که جمهوری اسلامی در انجام آن موفق شد، و امروز -با توجه به شرایط فوق‌الذکر- نگه داشتن جریان مقاومت (این‌جا: حماس) در موضع حق جمهوری اسلامی کار مشکل‌تری است که نظام اسلامی در آن هم موفق شده است.
خیلی نیاز به توضیح نیست. آیا در این شکی هست که آمریکا و صهیونیست‌های جهان هرچه توان و مکر دارند را برای این جنگ تعیین‌کننده در مرکز دنیا به صحنه می‌آورند؟! ناکار کردن همه‌ی این تلاش‌هاشان کم چیزی است که برای ما عادی شده و ما این‌قدر نسبت به آن بی‌تفاوت‌ایم؟!
Sorry. No data so far.