برای امامِ امت…

امام برای ما «قبله وحدت» بود و «مطاف عشق».
با رجم شیطان از «جمره» می‎گذشتیم تا به جماران برسیم و جماران میقاتی بود که از آن‎جا احرام می‎بستیم و در «مطاف حسینیه»، هفت شوط به طواف کعبه آزادی می‎پرداختیم و از کرامت او درد بی‎دردی خود را «شفا» می‎گرفتیم.
چه سال‎های قشنگی و چه دیدارهای باصفایی.
امت امام، به امام امت عشق می‎ورزید، چون او را امید و مراد خود می‎دید.
«حکومت اسلامی» زاییده «جهاد اکبر» امام بود.
جبهه جهاد و شهادت‎مان، از جبهه سجود و عبادت او خط می‎گرفت و «خط نفسانیات» را می‎شکست و در پشت «خاکریز تکلیف» به دفاع می‎پرداخت تا اسیر وسوسه‎های «چرا؟» و «تاکی؟» نشود.
امام حوزه را جان داد، اسلام را در سطح جهان آبرو بخشید، «ولایت فقیه» را به‎عنوان یک سخن نو و طرح استوار، در دنیا مطرح ساخت.
«حوادث واقعه» را از پیام‎های او می‎فهمیدیم.
نقش عرفان را در «صحنه اجتماع» و «سنگر جهاد» می‎آموختیم از این‎رو بود که خاکریزهای ما محراب عبادت بود و عرفان‎مان مسلحانه و رزمان عارفانه!
محور وحدت و وفاق بود، چراکه تجلی ولایت در عصر غیبت به‎شمار می‎رفت. این محوریت هنوز هم وجود دارد هر چند کورمویان نبینند!
یاد آن روزها به‎خیر که در اختلافات، به قاطعیت ذوالفقار کلامش تکیه می‎کردیم. وقتی از تنور خودخواهی و خودپسندی‎ها، آتش بدخواهی و اتهام سر می‎کشید کلام پدرانه‎اش آب بر این آتش‎ها می‎ریخت و شعله‎ها را فرو می‎نشاند.
وقتی کتاب امت ما، به باد فتنه‎ها ورق ورق می‎شد، پیام‎های وحدت بخش او، شیرازه اوراق این کتاب می‎شد و سقف حسینیه جماران، باران رحمت می‎بارید و هنگامی‎که بر آن صندلی می‎نشست موعظه می‎کرد و رهنمود می‎داد، امت عاشق و یاران مهاجر و انصار با او «بیعت رضوان» می‎کردند.
امروز هم، اگر قبار فتنه‎ها فرو می‎نشیند از باران هدایت رهبری است.
امروز هم، حرارت و نور امنیت کلام و پیام ولی امر، گرما بخش جان‎هاست.
«مدینه انقلاب» هیچ‎گاه از خطبه‎های «رسول بیداری» بی‎نیاز نیست
«السابقون» باید به «سابقه ایمان و جهاد» خویش پشت نکنند و پیمان نشکنند. اگر برخی از رفتن مانده‎اند، «راه» باقی است و «رهبر» جلودار است. میثاق با امام را از یاد نبریم….