سجاد اسلامیان
دیرزو در حالی رئیس دانشگاه الزیتونه تونس در سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی مهمان مسئولان این سازمان بود که عبدالسلام جلیل رئیس این دانشگاه گفت: انقلاب تونس اسلامی نیست بلکه مردمی است و بعد از انقلاب مردمی تونس بسترهای انتخابات آزاد فراهم شده است و اسلامگراها موفق شدند.
وی افزود: با وجود اینکه انقلاب تونس اسلامی نبود و اسلامگراها پیروز شدند اما حزب‌های سکولار در رتبه‌های بعدی قرار گرفتند و جامعه تونس برای موفقیت ناگزیر است رویه همزیستی در پیش گیرد.
شاید وقتی از رئیس دانشگاه الزیتونه بپرسیم که آیا معتقد است انقلاب تونس «ثورة الیاسمینیه» است، همانگونه که غربی‌ها یک سال پیش انقلاب تونس را اینگونه معرفی کردند، حتما تایید می‌کند.
اما نگارنده این یادداشت با بسیاری از مردم تونس که یکسال پیش انقلاب کردند سخن گفته است و آنها با شنیدن این لقب برآشفته شدند.
معروف‌ترین آنها «محمد تیجانی سماوی» است که در گفت‌وگویی که با او داشتم وقتی از لقب «ثورة الیاسمینیه» استفاده کردم برآشفت و این لقب را رد کرد.
تیجانی درباره قانون اساسی تونس و پیش‌نویس آن نیز گفت: مردم می‌خواهند در بند اول آن هویت اسلامی و عربی مردم تونس عنوان شود و ما دوست نداریم که یک کمونیست یا لائیک یا دمکرات بر ما حکومت کند، ما می‌خواهیم یک مرد دینی و نظام دینی که شریعت را اجرایی کند حاکم شود و این رای اکثر مردم تونس است.
آیا این سخنان تیجانی درباره انقلاب مردم تونس را باید قبول کنیم یا سخنان «عبدالسلام جلیل» را که تنها چند ماه پس از انقلاب تونس و توسط دولت نه چندان مردمی انتقالی تونس به سمت ریاست دانشگاه الزیتونه مصر گماشته شد؟
نکته دیگری که دیدار صبح دیروز رئیس دانشگاه الزیتونه با مسئولان سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی را جالب کرده است پرچم استفاده شده در این دیدار است، گویا که مسئولان دستگاه دیپلماسی فرهنگی جمهوری اسلامی ایران فرق بین پرچم تونس و ترکیه را نمی‌دانند؟
حال سؤال اینجاست که آیا مسئولان دستگاه دیپلماسی فرهنگی جمهوری اسلامی ایران در سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی با آن سیستم عریض و طویل خود استراتژی مناسب و درستی برای حضور در کشورهای انقلابی جهان عرب دارد؟
آیا بیداری اسلامی پس از یک سال دستگاه پر مشکل دیپلماسی فرهنگی ایران را بیدار کرده است؟ و آیا دستگاه دیپلماسی فرهنگی ایران به دنبال نشر و صدور انقلاب اسلامی به کشورهای عربی هست؟
شاید بد نباشد در این بین به هفته فیلم ایران در تونس اشاره مختصری بکنیم و به نگاهی اجمالی به فیلم‌های نمایش داده شده در این هفته بپرسیم که کی قرار است حرکت فرهنگی این سازمان به سمت صدور فرهنگی انقلاب اسلامی بروند؟
هر چند تلاش‌های رایزنی فرهنگی ایران در تونس قابل تقدیر است اما آیا فیلم‌هایی چون فیلم «کنعان» که گرایش‌های طبیعت‌گرایانه و توسل به درخت را جایگزین اعتقادات دینی و توکل به خداوند می‌کند و یا «حیران» که فیلمی درباره ظلم خانواده‌ها به دخترهاست و یا حتی فیلم «به نام پدر» حاتمی‌کیا که فیلمی بیشتر داخلی تا بین‌المللی است و به زیر سوال بردن بخشی از جنگ می‌پردازد و حتی «ناسپاس» در میان آثار تاریخی-دینی دیگری چون «مریم مقدس» و «یوسف پیامبر» می‌توانست ایران پس از انقلاب و پیشرفت‌های آن در سایه انقلاب اسلامی را به مردم تونش نشان دهد.
Sorry. No data so far.