تریبون مستضعفین- سیدمحمدعلی صدری‌نیا
با بعضی از آثار باید از همان ابتدا نقادانه برخورد کرد. برخوردی درست شبیه برخورد مسعود فراستی؛ یعنی خیلی راحت باید گفت: «این فیلم مقوا است!» همین و بس. در برنامه ی اکران جشنواره عمارها فیلمی وجود داشت به نام «نگهبان آرا». فیلمی که موضوعش کمیته صیانت از آرای انتخابات ریاست جمهوری بود و از درون شورای نگهبان به اتفاقات انتخابات 88 می پرداخت. نگهبان آرا، از همان دقایق ابتدایی شبیه یک برنامه ی تلویزیونی است. یک برنامه که حتی اگر در تلویزیون پخش شود مخاطب را بیش از 5 دقیقه به خودش جذب نمی کند چرا که جذابیت های یک فیلم را ندارد. صرفا یک روایت‌گری است نه چیزی بیش از این٬ بدون صرف کمترین زمان برای ارائه ی یک کار هنری. راش‌هایی که صرفا تدوین شده اند٬ فقط همین.
وقتی در پایان فیلم درج می شود :«کاری از شبکه اول سیما» اصلا تعجب نمی‌کنید. چرا که چنین کاری فقط از صدا و سیما بر می‌آید. چند دقیقه بعد که نوبت اکران فیلم «مشتی اسماعیل» می رسد، و با مستندی لذت‌بخش و پر مضمون روبرو می‌شوید، از خودتان می‌پرسید وقتی آثار مستندسازان شخصی و خصوصی ما از این قدرت برخوردار است پس چرا آثار صدا و سیما در سطحی نازل‌تر به سر می برد؟ صدا و سیما چه کمبودی دارد؟ کمبود بودجه، کمبود نیرو، کمبود نیروی متخصص، محدودیت در امکانات؟! قطعا و یقینا صدا و سیما هیچ کمبودی از نظر مالی و امکانات و تخصص ندارد. تنها مشکل صدا و سیما کمبود شدید نیروی متعهد انقلابی و تحمل نکردن این نوع نیروها در درون خودش است. تفاوت افرادی که بی ادعا و با مشکلات فراوان وارد عرصه ی رسانه ای شده اند تا کمبودهای سیمای جمهوری اسلامی را برطرف کنند، همین تعهد انقلابی آنهاست. مثلا مستند «یزدان تفنگ ندارد» در شرایطی ساخته می‌شود که 11 بار عوامل آن دستگیر می شوند، برای تهیه‌ی لوازم فیلم‌برداری مجبور به اجاره آن می‌شوند، و هزار و یک مشکل دیگر را متحمل می‌شوند تا کمکی به جبهه‌ی رسانه‌ای انقلاب کرده باشند. و این همان تعهد انقلابی است. این همان عاملی است که صدا و سیمای ما از فقدان آن رنج می‌برد. صدا و سیمایی که وقتی شمارش صندوق های انتخاباتی اش به پایان می‌رسد ملاحظه می‌شود که 60 درصد افراد به میرحسین موسوی رای داده اند. معلوم است که این رسانه نمی تواند امثال یامین پور را تحمل کند.
همین عامل است که موجب می گردد تا اصلا در برنامه ی ساخت یک مستند، تفکر در مورد تاثیرگذاری اثر هیچ جایی نداشته باشد. مشخص کردن جامعه‌ی هدف یک برنامه یا مستند هیچ جایی نداشته باشد. و نهایتا اثری ساخته می شود شبیه نگبان آرا. اثری که سطح جشنواره ی مردمی عمارها را پایین آورد. چرا که سازنده آن صدا و سیما بود؛ نه مردم! آن هم یک صدا و سیما با حداقل تعهد انقلابی.
Sorry. No data so far.