تشکیل گروه کُر جوانان مسلمان در یک دقیقه!

تریبون مستضعفین – حامد خسروشاهی
حاشیه نگاری از همایش جوانان و بیداری اسلامی

لابی هتل شلوغ است. مصری با لیبیایی، عراقی با کویتی، سنی با شیعه، سفید با سیاه و… دارند گپ می زنند. گارسون‌های رستوران هم مدام در حال آمد و شد و آوردن چایی و قهوه به طرف میزها هستند. دکتر ابراهیم جعفری نخست وزیر سابق عراق در کنار میزی نشسته است و مهمانان به طرفش می روند و لحظاتی با او به گفت و گو می نشینند. روزنامه نگاران و خبرنگاران شبکه های تلویزیونی هم از او مصاحبه می گیرند. عمار حکیم هم میز به میز می گردد و خوش آمد می گوید به مهمانان. بازار عکس گرفتن با جعفری و حکیم هم که گرم است. من هم طاقت نمی آورم و می ایستم کنار سید عمار و موبایلم را می دهم دست یکی از مهمانان عرب زبان و می رسانم که عکسی از من بگیرد.

دکتر ابراهیم جعفری کتابی را تالیف کرده است به نام «الشباب بین الاصاله و التجدید». تقریبا به همه مهمانان عرب زبان هدیه داد شد این کتاب در روز اول اجلاس و در غرفه های جنبی سالن برگزاری. اسمم را می پرسد و امضا می کند برایم و به من هم هدیه می دهد این کتاب را. چند سطر پشت جلد کتاب را روان می فهمم: «در همه تحولات مهم تاریخ، جوانان پرچمدار بوده اند…»

با یک مصری هم کلام می شوم. برخی جملات را به عربی می گویم و برخی را به انگلیسی. فهمیدن عربی مصری ها هم به جهت لهجه مصری عربی شان خیلی مشکل است. جالب ترین نکته گفت و گویمان این بود که می گفت: «اروپایی ها یک پول را بهانه کردند و با هم متحد شدند و منافع اقتصادی و سیاسی شان را با هم گره زدند، اما ما مسلمانان حول محور اسلام و رسول الله و قرآن کریم چرا نباید بتوانیم وحدت بیابیم؟»

نمی‌توانم صحبتی با برادر یمنی پیش ببرم. فقط خبر رفتن علی عبدالله صالح به آمریکا را به او می‌دهم که او هم «لعنه الله علیه» غلیظی می گوید.

بر خلاف انتظار خودم، توانستم با مهمان عربستانی حدود بیست دقیقه راحت تکلم کنم به عربی. اهل منطقه احصا بود. از چند عالم شیعی که پسوند احصایی دارند می گویم که او نمی شناسدشان و توضیح می دهد احصایی پسوندی است که همه اهالی آن منطقه دارند و نام فامیلی اش مهم است که من نمی دانستم شهرتشان را. خودش می گوید دو تن از اقوامشان در قم هستند و مشغول تدریس. خودش هم معلم است. با تعجب می گویم «مگر دولت سعودی اجازه می دهد شیعیان در دستگاه تعلیمی و تربیتی عربستان استخدام شوند؟». بله می گوید و توضیح می دهد که در بیشتر نقاط شیعه نشین این اجازه داده می شود که معلمان هم شیعه باشند. از سفرم به عربستان می گویم و ذکری می رود از مرحوم شیخ عمری و شبی که مهمانش بودیم؛ او هم ادامه می دهد که حالا هم شیخ کاظم راه پدر را ادامه می دهد. بحث کشیده است به سبب نامگذاری شیعیان مدینه به «نخاوله» و سبب هم که بودن مسجد شیعیان در میان باغ بزرگ خرماست. نمی خواهم کشورش را سعودی بخوانم که این نامی جعلی است. خودش می گوید «حجاز» بهتر است. قبل از این که آل سعود حاکم شوند، نام این منطقه حجاز بوده و شما هم من را از حجاز بدانید. برادر حجازی از وهابیون هم می گوید؛ «دو حکم متضاد باشد که یکی با سند گفته پیامبر(ص) باشد و دیگری سخن ابن تیمیه، حتما گفته‌های ابن تیمیه را ترجیح می دهند». خداحافظی می کنم از برادر حجازی و می روم به سمت دوستان که آن ها هم از حاشیه ها می نویسند.

مصری ها دور هم جمع شده اند و سرودهای حماسی می خوانند باهم. «وطنی انت فی فوادی» شاید چیزی باشد هم سنگ با سرود «ای ایران» خودمان که همه این مصری ها آن را بلدند و هماهنگ با هم می خوانند. در لابی می چرخیدم که دیدم سرود دیگری را شروع کردند. این یکی آشناتر بود. نکته اشتراک برای همه آن هایی که اینجا هستند. من هم شروع کردم به هم نوایی: «طلع البدر علینا/ من ثنیات الوداع/ وجب الشكر علینا/ ما دعى لله داع/ أیها المبعوث فینا/ جئت بالأمر المطاع/ جئت شرفت المدینة مرحباً یا خیر داع».

شاید این جاودانه ترین سرود تاریخ است. همان سرودی است که دختران و زنان یثرب در بدو ورود رسول الله(ص) آن را دف زنان می خواندند. یک نکته اشتراکی است این سرود. اکبرالقراء مصر مصطفی اسماعیل هم آن را خوانده و خوانندگان اسلامی مورد علاقه جوانان مسلمانان مانند سامی یوسف و یوسف اسلام؛ هم ابوالمهند سنی، هم ملا باسم شیعه. حالا هم در لابی هتل استقلال تهران جوانان مسلمان انقلابی آن را می خوانند:

طلع البدر علینا…