بسته شدن تنها دبستان روستای عشایری و محروم گریچ موجب شده که کودکان روستا به جای تحصیل هر روز صبح به چوپانی بروند این درحالی است که بزرگ‌ترین آرزوی کودکان گریچی نشستن در کلاس درس است.
شهرستان تازه تاسیس ریگان در شرق استان کرمان هر چند طی سالهای اخیر با تحولی عظیم در بحث خدمات رسانی به مردم محرومش مواجه شده است اما اوج محرومیت و عقب افتادگی تاریخی در این شهرستان که در حاشیه کویر قرار گرفته است هر روز چهره جدیدی از کمبود‌ها را نشان می‌دهد.
این شهرستان یکی از بیشترین تنوع روستاهای عشایری را دارد و نکته قابل توجه صعب العبور بودن روستاهای عشایری است در این میان بسیاری از مدارس روستاهای عشایری ریگان چادری و کپری هستند اما برخی از این روستا‌ها از همین مدارس نیز محروم هستند که در این میان می‌توان به روستای «گریچ» اشاره کرد.
کودکان روستای گریچ تا چند سال قبل همچون سایر روستاهای عشایری مناطق محروم تنها دارای دبستان بودند و دانش آموزان عملا به دلیل مسافت زیاد با مدارس سایر مقاطع مجبور به ترک تحصیل بودند اما نکته قابل توجه این است که همین مدرسه نیز سه سال است که تعطیل شده است و عملا کودکان گریچی هیچ امکانی برای ادامه تحصیل ندارند.
۲۰ خانوار بدون مدرسه/ کودکانی که به جای مدرسه به چوپانی می‌روند
این درحالی است که هم اکنون بیش از ۱۵ کودک روستای گریچ که ۲۰ خانوار دارد باید برای تحصیل در مقطع دبستان حضور یابند که عملا چون زمینه تحصیل برای آن‌ها فراهم نیست باید در امور روزمره به کمک والدینشان بپردازند.
این روستا که از جمله روستاهای صعب العبور ریگان محسوب می‌شود نه راهی مناسب برای رفت و آمد دانش آموزان به مدارس دیگر دارد و نه حتی آب و برق و به دلیل محرومیت زیاد مردمان گریچ توان فرستادن کودکان خود را برای ادامه تحصیل در مقاطع مختلف تحصیلی به سایر مناطق را ندارند.
اکثر این کودکان هم اکنون به عنوان نیروهای کار تاثیر گذار در خانوار خود به کار در مزارع و به خصوص به چوپانی می‌پردازند و صبح‌ها دامهای روستا را به دشتهای اطراف روستا می‌برند.
سه سال قبل تنها دبستان گریچ به دلیل به حد نصاب نرسیدن دانش آموزان برای همیشه بسته شد و با وجود پیگیریهای مردم روستا برای بازگشایی مجدد این مدرسه که در چادر برپا می‌شد هنوز این تلاش‌ها به نتیجه نرسیده است.
در این میان کودکان گریچ که تا چندی قبل تنها امکان تحصیل تا مقطع دبستان را داشتند هم اکنون تنها راهی که دارند نگهداری از گوسفندان و کمک به اقتصاد خانواده است.
آنچه که به شدت در این میان به چشم می‌آید محرومیت شدید مردمان این روستا است که با وجود خشکسالی تنها شغل این افراد که کشاورزی و دامپروری است با مشکل جدی مواجه شده است بطوریکه مردم این روستا حتی توان مهاجرت از این روستا را نیز ندارند.
روستای ما مدرسه ندارد
محسن کودک ۱۰ سالهای که در خانه‌ای کپری در این روستا زندگی می‌کند در گفتگو با مهر اظهارداشت: خانه‌های ما در روستا از سنگ و چوب و یا کپر ساخته شده است مدرسه ما هم که یک سال در آن حضور داشتم چادری بود اما وقتی می‌خواستم کلاس دوم بروم مدرسه تعطیل شد و دیگر نتوانستم درس بخوانم.
این کودک روستایی افزود: هم اکنون تنها کاری که می‌کنم کمک به پدر و مادرم در کارهای خانه است و هر روز هم گوسفندان را به صحرا می‌برم.
وی در خصوص آرزو‌هایش گفت: بزرگ‌ترین آرزویم این است که به مدرسه برم زیرا اگر درس نخوانم آینده‌ای نخواهم داشت.
نمی‌خوام بی‌سواد بمانم اما راهی برای درس خواندن هم ندارم
محسن گفت: بسیاری از افراد روستای ما بی‌سواد هستند و من نمی‌خواهم در آینده بی‌سواد باقی بمانم اما در حال حاضر چاره‌ای ندارم و راهی برای درس خواندن نیست.
محسن کوچک از مسئولان آموزش و پرورش استان کرمان خواست امکان تحصیلش را در محل زندگیش مهیا کنند.
بزرگ‌ترین آرزویم این است که معلم شوم/ از مسئولان می‌خواهم کمکم کنند
زهرا دیگر کودک روستای محروم گریچ گفت: هفت سال دارم و مادرم می‌گوید می‌توانم به مدرسه برم اما چون امسال مدرسه نداشتیم در خانه مانده‌ام.
وی ادامه داد: خواهر بزرگ تا کلاس پنجم درس خوانده است و از چند ماه قبل حروف الفبا را یادم می‌دهد یک دفتر و قلم هم دارم اما معلم ندارم و آروزیم این است که بتوانم سرکلاس درس حاضر شوم.
وی گفت: دوست دارم معلم شوم به دانش آموزان روستایمان درس بدهم چون بقیه دوستانم هم می‌خواهند درس بخوانند.
وی افزود: روستای ما آب خوردن ندارد و وظیفه من این در طول روز این است که وقتی تراکتوری که تانکر آب را می‌آورد به روستا می‌رسد ظرفهای آب را برای مصرف روز خانه‌مان آب کنم.
پیگیریهای سه ساله مسئولان روستا برای بازگشایی مدرسه بی‌نتیجه مانده است
محمد ساکن روستای محروم گریچ و از بزرگان این عشیره در گفتگو با مهر اظهارداشت: سه سال قبل مدرسه روستا را تعطیل کردند و دلیل آن را هم نبودن دانش آموز عنوان شد از سوی دیگر طی سه سال گذشته چندین کودک روستا از تحصیل محروم شدند.
وی افزود: مردم روستا چندین بار حتی به صورت کتبی خواستار راه اندازی مجدد این مدرسه شدند اما تاکنون اتفاقی نیفتاده است.
وی در خصوص وضعیت زندگی مردم روستا گفت: در این روستا ۲۰ خانوار زندگی می‌کنند و در مجموع حدود ۱۵ تا ۲۰ کودک حضور دارند که می‌توانند در مقطع دبستان تحصیل کنند اما امکان آن وجود ندارد.
امکان فرستادن فرزندانمان را برای ادامه تحصیل به روستاهای دیگر نداریم
وی با اشاره به محرومیت مردم این روستا در حاشیه کویر گفت: مردم توان ساخت مدرسه و یا ارسال فرزندانشان را به مدارس دیگر ندارند.
این ساکن روستای گرچ افزود: تنها خواسته‌ای که از مسئولان داریم راه اندازی مدرسه است زیرا در حال حاضر هم اکثر مردم این روستا سواد ندارند و نمی‌خواهیم فرزندانمان هم بی‌سواد باشند.
وی گفت: مردم روستا برق ندارند، آب آشامیدنی ندارند و راه مناسب هم ندارند و سعی می‌کنند با تمام توان خود زندگی را بچرخانند اما مهم‌ترین چیزی که می‌خواند بازگشایی مدرسه است.
Sorry. No data so far.