پس از پایان جنگ تحمیلی دولت ایران برنامه‌های مختلفی را برای دستیابی به تکنولوژی هسته‌ای و تولید سوخت و انرژی هسته‌ای در دستور کار خود قرار داد. انعقاد قرارداد میان ایران و روسیه جهت تکمیل و راه اندازی نیروگاه اتمی بوشهر، توسعه و تکمیل تاسیسات سوخت هسته‌ای اصفهان و ایجاد تاسیسات غنی سازی اورانیوم در نطنز و فردو از جمله فعالیت‌های ایران در راستای دستیابی به انرژی هسته‌ای و چرخه سوخت هسته‌ای در طی این سال‌ها بوده است.
با روی کار آمدن دولت جورج دبلیو بوش در ایالات متحده آمریکا، این کشور تلاش‌های گسترده‌ای را در جهت به تعطیلی کشیدن فعالیت‌های هسته‌ای ایران آغاز نمود و فشارهای رژیم صهیونیستی و برخی دول اروپایی از طریق آژانس بین المللی انرژی اتمی و سازمان ملل باعث شد تا سپتامبر سال ۲۰۰۳ میلادی پرونده هسته‌ای ایران در آژانس بین المللی انرژی اتمی وضعیت ویژه‌ای به خود بگیرد.
در ماه‌های پایانی سال ۲۰۰۳ میلادی وزرای خارجه ۳ کشور اروپایی (انگلیس، فرانسه و آلمان) به تهران آمدند و در سعدآباد مقرر شد که ایران فعالیت‌های هسته ای‌اش را معلق و پروتکل الحاقی NPT را امضا نماید. با امضاء تفاهم نامه هسته‌ای سعدآباد میان ایران و سه کشور اروپایی، فعالیت‌های هسته‌ای ایران به صورت اختیاری از سوی ایران، در جهت رفع سوء تفاهمات ایجاد شده میان ایران و آژانس بین المللی انرژی اتمی، به حال تعلیق درآمد. با روی کار آمدن مجلس هفتم نمایندگان دولت را ملزم به از سر گیری فعالیت‌های هسته‌ای کردند.
مذاکرات و ارجاع پرونده ایران به شورای امنیت
پس از آغاز مجدد غنی سازی از سوی جمهوری اسلامی ایران، پنج کشور عضو شورای امنیت سازمان ملل به اضافه آلمان در قالب گروه ۵+۱ مذاکره با ایران به منظور توقف فعالیت‌های هسته‌ای را از سر گرفتند. وزرای خارجۀ سه کشور اروپایی در ۲۲ دی ۱۳۸۴ (۱۲/۱/۲۰۰۶) در برلین گردهم آمدند و با صدور بیانیه‌ای اعلام کردند که زمان برای درگیر شدن شورای امنیت در موضوع هسته‌ای ایران فرا رسیده و آنان به دنبال برگزاری اجلاس اضطراری شورای حکام خواهند بود.
جمهوری اسلامی ایران در واکنش به این بیانیه اظهار داشت فعالیت‌های تحقیقات هسته‌ای آغاز شده بر اساس مادۀ سه اساسنامۀ آژانس و مادۀ چهار معاهدۀ ان. پی. تی و موافقت‌نامۀ پادمان جزو حقوق مسلم و لاینفک جمهوری اسلامی ایران به عنوان عضو ان. پی. تی می‌باشد و آنچه که پس از بیش از ۲ سال تعلیق داوطلبانه فعال می‌گردد، تنها بخشی از حقوق مصرح و قانونی جمهوری اسلامی ایران می‌باشد. قطع مذاکرات، تشکیل اجلاس اضطراری شورای حکام آژانس و هرگونه روش‌های فشارگونه و تهدیدآمیز نه تنها کمکی به موضوع نخواهد کرد، بلکه باعث به بن بست رسیدن فرآیند دیپلماسی مبتنی بر مفاهمه و همکاری خواهد شد.
حاصل ارسال پرونده هسته‌ای ایران به شورای امنیت صدور چند قطعنامه پی در پی علیه ایران بود که فقط نمایانگر رویکرد سیاسی سازمان ملل و شورای امنیت به موضوع هسته‌ای ایران بوده است با این وجود در سال ۲۰۰۷ میلادی و درنتیجه مذاکرات لاریجانی؛ مسئول وقت شورای امنیت ملی کشورمان با البرادعی و سولانا طرحی منصفانه تحت عنوان «مدالیته» برای از میان برداشتن مانع پایان بخشیدن به وجه حقوقی مناقشه تدوین شد. این طرح به مدت حدود پنج ماه به اجرا گذاشته شد و ایران به تمامی سوالات آژانس پاسخ داد. اگرچه ایران به تکالیف خود درچارچوب مدالیته عمل کرد و آژانس نیز تأیید کرد که ایران به همه سؤالات پاسخ داده، اما به دلایل سیاسی آژانس تعهدات خود را زیرپا گذاشت و پرونده ایران کماکان در شورای امنیت باقی ماند.
تولید اورانیوم با غنای ۲۰ درصد
غنی سازی ۲۰ درصد اورانیوم با استفاده از یک زنجیره ۱۶۴ سانتریفیوژی در سایت نطنز از دستاوردهای مهم هسته‌ای کشورمان است و گفته می‌شود ایران توانایی تولید ماهانه بین ۳ تا ۵ کیلوگرم اورانیوم با غنای ۲۰ درصد برای رآکتور تحقیقاتی تهران را دارد.
تاسیسات هسته‌ای ایران
مرکز تحقیقات هسته‌ای تهران، مرکز تحقیقات کشاورزی و پزشکی هسته‌ای کرج، رآکتور تحقیقاتی آب سنگین اراک و مجتمع تولید آب سنگین اراک، نیروگاه اتمی بوشهر، نیروگاه اتمی درحال ساخت دارخوین، معدن اورانیوم ساغند، کارخانه کیک زرد اردکان، کارخانه UCF اصفهان، کارخانه غنی سازی صنعتی نطنز، کارخانه غنی سازی نیمه صنعتی فردو، کارخانه تولید می‌له سوخت (ZPP) اصفهان و کارخانه تولید سوخت (FMP) اصفهان از جمله تاسیسات هسته‌ای ایران است که توسط دانشمندان جوان هسته‌ای کشور گردانده می‌شود.
خودکفایی هسته‌ای
تلاش‌های دانشمندان هسته‌ای کشور در جای جای تاسیسات هسته‌ای عاملی است که سرویس‌های اطلاعاتی غرب را به ترور آنان واداشته و نشان از خودکفایی ایران در بعد انرژی هسته‌ای دارد. دستیابی به غنی سازی ۲۰ درصد خود شاهدی بر توان اتمی ایران است و اساسا اگر جمهوری اسلامی ساخت بمب اتم را دارای اشکال نمی‌دانست فاصله‌ای ناچیز تا غنی سازی ۷۰ درصد داشت، از این رو توانمندی‌های ایران در بعد هسته‌ای سبب نگرانی غرب برای خارج شدن انحصار آن از دست آن‌ها شده و از سوی دیگر احتمال در اختیار گذاشتن این تکنولوژی توسط ایران به کشورهای دیگر برای استفاده صلح آمیز از انرژی اتمی را می‌توان تیر خلاص ایران به رویکرد سیاسی و همه تبلیغات منفی علیه جمهوری اسلامی ایران دانست.
Sorry. No data so far.