سال ۱۳۹۱، سال تولید ملی و حمایت از کار و سرمایه ایرانی نامگذاری شده است و بر متولیان اقتصاد کشور است که در راستای رهنمودهای چند سال گذشته و امسال مقام معظم رهبری، راهکارهای لازم را جهت نیل به این اهداف در نظر بگیرند و به صورت «برنامه» پیاده کنند. بدیهی است که استفاده از الگوی‌های کشورهایی که گام در راه توسعه نهاده و موفق بوده‌اند، می‌تواند راهگشا باشد. کی از کشورهایی که ظرف دو دهه گذشته گام در راه توسعه اقتصادی گذاشته، ویتنام است. ویتنام که تا چند دهه پیش الگوی مبارزه علیه امریکا بود در حال حاضر می‌تواند الگوی مناسبی برای توسعه باشد.
دولت ویتنام با الگوبرداری از همسایه‌های خود، راه رشد اقتصادی را از طریق آزادسازی آن و جذب سرمایه و کوچک کردن حجم دولت از اوایل دهه نود میلادی آغاز و گسترش داد.
جذب سرمایه گذاری خارجی به عنوان راه حل مهم حل مساله فقر و بیکاری و ایجاد آرامش در مردم پس از جنگ‌های طولانی، از جمله سیاست‌های اعمال شده بود.
آگاهی و اعمال مدیریت علمی با استفاده از الگوهای ارائه شده مجامع جهانی نشان از مسئولیت پذیری و دوراندیشی رهبران ویتنام دارد.
در کشور ما و دیگر کشورهای جهان، ویتنام را بعنوان سمبل مقاومت در برابر تهاجم خارجی می‌شناسند.
از اوایل دهه پنجاه میلادی و پس از خروج ارتش فرانسه از هندوچین و در راستای تقسیم مناطق جهان به دو حوزه تحت نفوذ کاپیتالیسم و سوسیالیسم، بخش شمالی ویتنام تحت حمایت چین و شوروی و بخش جنوبی آن تحت حمایت آمریکا و متحدانش قرار گرفت.
درست به همان طریق که اروپای پس از جنگ دوم جهانی به دو قسمت شرقی و غربی تقسیم شد، در شرق آسیا نیز کره و ویتنام به دو بخش شمالی و جنوبی تقسیم شدند.
در همان دوران اندیشه‌های سوسیالیستی به عنوان تنها راه رهایی بخش، با الهام از پیروزی مائو در چین، در بخش‌های گسترده‌ای از جهان رواج پیدا کرد. به طوریکه تا اوایل دهه ۷۰ میلادی به جز ویتنام شمالی و کره شمالی، حکومت‌های کامبوج و لائوس و بخش‌هایی از فیلیپین و حتی هند هم تحت تاثیر قرار گرفتند.
اردوگاه غرب به رهبری آمریکا و اروپای غربی شروع به تقویت اقتصادی و زیرساخت‌های جامعه در کشورهای تحت حمایت خود کردند به طوریکه کشورهای ژاپن، کره جنوبی، تایوان، هنگ کنگ و…. به کشورهای پیشرفته در صنعت و کشاورزی تبدیل شدند.
اما در مورد ویتنام مساله تفاوت داشت، حکومت مسستقر در ویتنام جنوبی به دلیل فساد و ظلم بیش از حد نتوانست از حمایت‌های جهان آزاد بهره گیرد و پس از سال‌ها جنگ و خونریزی بالاخره سایگون، پایتخت آن، به تصرف رفقای شمالی درآمد و نام و ستاره سرخ «هوشی می‌ن» بر آن حک شد.
رهبران ویتنام شمالی که همزمان با جنگ در کشورشان د، ر پاریس هم به دنبال صلح و جلوگیری از خونریزی بیشتر بودند، پس از پایان نبردها، شروع به بازسازی اقتصاد در هم شکسته خود با رعایت قواعد بازی بین المللی کردند.
آنان بلافاصله عفو عمومی اعلام کرده، گذشته را به بایگانی تاریخ سپرده و با دشمن قبلیشان، آمریکا و اروپای غربی مذاکراتی را برای بازسازی رابطه سیاسی و ایجاد رابطه مفید اقتصادی آغاز کردند.
توسعه روابط اقتصادی و جذب سرمایه گذاران خارجی، پس از فروپاشی شوروی و اروپای شرقی سرعت بیشتری گرفت تا جایی که رهبران ویتنام رابطه نزدیکی با مدیریت اقتصاد جهانی از جمله بانک جهانی و صندوق بین المللی پول برقرار کردند
اعتمادسازی بین المللی و بازسازی روانی ـ اجتماعی جامعه ویتنام، باعث جلب سرمایه گذاران بین المللی شده تا جایی که کمپانی‌های مشهور فعال در تولید لوازم ورزشی، پوشاک، کفش، صنایع غذایی و کشاورزی به منطقه سرازیر شدند، کشور در مسیر توسعه قرار گرفت و بیکاری تا حدود زیادی کاهش پیدا کرده است.
ویتنام در سال‌های اخیر جزو عمده کشورهای تولید کننده برنج جهان قرار گرفته و به علاوه در صنایع سنگین مانند کشتی سازی حرف‌های زیادی برای گفتن دارد. در این می‌ان، اگر وجود منابع قابل توجه نفت را به آن اضافه کنیم خواهیم دید که با توجه به حضور آن کشور در سازمان تجارت جهانی چه منافع دراز مدتی برایش قابل تصور است.
آنچه مهم است اینکه ویتنام الگوی توسعه را از تایوان، چین و ژاپن و دیگر کشورهای شرقی آسیا کپی برداری کرد اما مهم‌تر آن است که ایدئولوژی حاکم (سوسیالیسم) را در برنامه توسعه اقتصادی دخیل نکرده و اقتصاد کاملا آزاد را سرلوحه برنامه‌های خود قرار داد.
آن کشور بدون سر و صدا و شعار دهی تلاش خود را برای رفع فقر و جهل از مردمش آغاز کرده و ۵سال قبل هم پس از سال‌ها تلاش به عضویت سازمان تجارت جهانی WTO درآمد.
بدیهی است که با سطح رشد هشت و نیم درصد مردم آن به سرعت با فقر فاصله خواهند گرفت.
ویتنام مانند زمان جنگ‌هایش که مقاومت را به مردم جهان یاد داد، با توسعه اقتصادی‌اش هم پیام‌های مهمی ارسال می‌کند: «با گذشته نباید مشغول شد و در آن زندگی کرد. اقتصاد باید آزاد باشد. یک کشور برای رفع بیکاری و فقر، نیازمند جلب اعتماد عموم دنیا است. نبش قبر گذشته‌ها و با آن مشغول بودن و ایجاد تنش و تشنج با دنیا و خاک به چشم خود پاشیدن، جلوی دید ما برای رسیدن به آینده بهتر را خواهد گرفت.»
Sorry. No data so far.